100 Χρόνια από την Γενοκτονία των Ποντίων – Μέρος Β΄

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΠΌ ΤΟ Α΄ ΜΕΡΟΣ

.

Η δε Ρωσική Αυτοκρατορία είχε μετατραπεί από το 1917 σε Σοβιετική Ενωση και ακόμη και αν κάποιοι Ρώσοι ήθελαν να βοηθήσουν τους ομοθρήσκους τους του Πόντου, η νέα πολιτική κατάσταση στη χώρα τους δεν τους το επέτρεπε. Δεν θα αναλύσω εδώ τον ρόλο της ηγεσίας της Σοβιετικής Ενωσης και αν συνέπλεε με τους Τούρκους λόγω κοινών συμφερόντων άμυνας έναντι των Δυτικών δυνάμεων, επειδή είναι ένα θέμα που χρειάζεται ένα μακροσκελές άρθρο για να αναλυθεί. Θα υπενθυμίσω όμως ότι η Ρωσία/ΕΣΣΔ μόλις είχε βγει από έναν καταστρεπτικό για εκείνη Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο με απώλεια αχανών εκτάσεων στα δυτικά της σύνορα, μία Οκτωβριανή Επανάσταση, έναν φονικό Εμφύλιο πόλεμο και μία επέμβαση ξένων δυνάμεων σε όλα σχεδόν τα σύνορα της με έναν συνολικό απολογισμό όλων αυτών άνω των 10.0000.000 νεκρών, οπότε το τελευταίο που θα σκεπτόταν η ηγεσία της ήταν η τύχη των Ποντίων και των Αρμενίων.

Συμπερασματικά, αν η εξόντωση τουλάχιστον 600.000 Ελλήνων (ή πιθανώς 700.000 μαζί με τους εκτουρκισθέντες), ή έστω αν περιορισθούμε μόνο στους Ποντίους 353.000 (ή πιθανώς 450.000 μαζί με τους εκτουρκισθέντες), δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί γενοκτονία, τότε πως πρέπει να χαρακτηρισθεί; Και αν αυτή η φοβερή εξόντωση δεν είναι γενοκτονία τότε για ποιο λόγο υπάρχει στο επιστημονικό Λεξικό Dictionary of Genocide της έγκυρης Greenwood Press; Πρόκειται για ένα από τα δύο εγκυρότερα έργα παγκοσμίως όσον αφορά τις γενοκτονίες πληθυσμών – το άλλο έργο είναι η γερμανική έκδοση [στα αγγλικά] Statistics of Democide: Genocide and Mass Murder Since 1900 του Γερμανού Rudolph  Rummel το οποίο επίσης υπολογίζει τους νεκρούς Ποντίους στα ίδια επίπεδα.

100 Χρόνια από την Γενοκτονία των Ποντίων – Μέρος Α΄

 

Περικλής Δεληγιάννης

.

            Φέτος συμπληρώνονται 100 χρόνια από το τραγικό γεγονός για τον Ελληνισμό, της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου από τους Τούρκους. Ως φόρο τιμής σε αυτούς τους «αμετανόητους» Ελληνες, μοναδικό παράδειγμα για όλους μας, θα παραθέσω μερικά στοιχεία σχετικά με την εν λόγω Γενοκτονία τα περισσότερα από τα οποία είχα αναρτήσει παλαιότερα, αλλά τώρα πλέον συμπληρωμένα με νέες πληροφορίες και διορθώσεις.

Oι Νεότουρκοι και το Ολοκαύτωμα των μη μουσουλμανικών κοινοτήτων

Αναδημοσίευση από  kars1918.wordpress.com

Του Βλάση Αγτζίδη (**)

H  Γενοκτονία των Αρμενίων είναι η γνωστότερη σελίδα από το γενικευμένο και καλά οργανωμένο εγχείρημα του τουρκικού εθνικισμού να εξοντώσει τις μη μουσουλμανικές ομάδες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ώστε να δημιουργήσει τις συνθήκες διαμόρφωσης καθαρά τουρκικού έθνους-κράτους.

Οι χριστιανικές κοινότητες των Αρμενίων,  των Ελλήνων της Ανατολής και  των Ασσυροχαλδαίων-Αραμαίων, βίωσαν με τον πλέον δραματικό τρόπο την πολιτική ενός ακραίου εθνικιστικού και  μιλιταριστικού κινήματος. Το γνωστότερο επεισόδιο αυτής της ιστορικής διαδικασίας –όπως γράφτηκε στην αρχή- είναι η γενοκτονία των Αρμενίων.

Μέσα στα όρια της αυταρχικής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, οι Αρμένιοι ανέπτυξαν την εθνική τους ταυτότητα, συνδέθηκαν με τα προοδευτικά κινήματα του καιρού τους και διατύπωσαν πολιτικούς στόχους. Παράλληλα όμως, επηρεάστηκαν και συνδέθηκαν με διεθνή κέντρα που επιζητούσαν την καταστροφή της Αυτοκρατορίας. Ο σκληρός ανταγωνισμός των μεγάλων δυνάμεων (Βρετανία, Ρωσία, Γερμανία, Γαλλία) τα χρόνια 1894-1896, η κυριαρχία του τυραννικού σουλτάνου Αβδούλ Χαμίτ -τον οποίο ο Γλάδστον αποκάλεσε «Ο Μέγας Δολοφόνος» και η διατύπωση των πολιτικών αιτημάτων των Αρμενίων, οδήγησαν στην πρώτη μεγάλη σφαγή του αρμενικού λαού με 300.000 θύματα. Ο Αβδούλ Χαμίτ πίστευε ότι «ο καλύτερος τρόπος να τελειώνουμε με το Αρμενικό Ζήτημα είναι να τελειώνουμε με τους Αρμένιους».

Ο «εξολοθρευτής» του Ροστώβ και άλλες ιστορίες

[απενεργοποιώ αναγκαστικά τα σχόλια, για να αποφύγω χαρακτηρισμούς από τους σχολιάζοντες].

(Source: Wikimedia commons)

.

Όπως έχω ξαναγράψει, μερικές φορές η επικαιρότητα δεν μας επιτρέπει να παραβλέπουμε κάποια θέματα μη σχολιάζοντας τα, ειδικά αν αυτά είναι «ενοχλητικά». Και όπως είχα καυτηριάσει τη δήλωση του υπουργού Παιδείας για τη Γενοκτονία των Ποντίων, νοιώθω την ανάγκη να κάνω το ίδιο και για τον πρόσφατο αρνητικό χαρακτηρισμό του πολύ σημαντικού Ελληνα επιχειρηματία Ιβάν Σαββίδη ως «Ρωσοπόντιου» από τον επίσης σημαντικό πολιτικό Ανδρέα Ανδριανόπουλο. Και για την επισήμανση του στο επίμαχο άρθρο του «ο Ρωσοπόντιος εξολοθρευτής» ότι ο Ιβάν Σαββίδης έκανε δηλώσεις στα ρωσικά αν κατάλαβα καλά, ή ίσως στην τοπική ρωσική διάλεκτο του Ροστώβ επί του Ντον; (δεν άκουσα τις συγκεκριμένες δηλώσεις και γενικά δεν έχω ακούσει ποτέ τον Σαββίδη να μιλά). Και λοιπόν; Από πότε η μητρική γλώσσα είναι αποκλειστικό κριτήριο εθνικότητας; (αν ο ποιητής ήθελε να πει αυτό). Ή είναι κάτι αρνητικό να μιλάει κάποιος με τη νοτιορωσική διάλεκτο του Ροστώβ, και όχι με την κεντρορωσική της Μόσχας ή με τη βαλτική ρωσική της Αγίας Πετρούπολης;
Όπως το συνηθίζω, περίμενα μερικές ημέρες για να ηρεμήσουν τα πνεύματα, προτού σχολιάσω το θέμα.
Εχω εκφράσει την εκτίμηση μου στον Ανδρέα Ανδριανόπουλο ως πολιτικό και επιστήμονα, όμως το εν λόγω άρθρο του με κάνει σκεπτικιστή ως προς αυτό. Αλλά θέλω να το βλέπω ως μια παροδική αρνητική παρένθεση στην όλη πορεία του.

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΠΟΝΤΙΑΚΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ (ΜΕΡΟΣ Β΄)

.
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΠΌ ΤΟ Α΄ ΜΕΡΟΣ
.

Ούτε ο αριθμός των Ποντίων οι οποίοι διασώθηκαν στο ρωσικό έδαφος ήταν μεγάλος, όπως θεωρείται ενίοτε: ήταν κυρίως εκείνοι που ακολούθησαν τον ρωσικό στρατό κατά την υποχώρησή του από την τουρκική επικράτεια μεταξύ 1916-18, οι οποίοι προέρχονταν κυρίως από την επαρχία Καρς η οποία είχε κυρίως αρμενικό πληθυσμό και πολύ λιγότερο ελληνικό. Οσοι Πόντιοι διασώθηκαν μετά το 1918 στο σοβιετικό πλέον έδαφος, δεν κατέληξαν στην ΕΣΣΔ αλλά μεταφέρθηκαν στην Ελλάδα.