Ενας προαναγγελθείς συμβιβασμός για την Τουρκία; – Η περίεργη δήλωση κυβερνητικού περί της μετατροπής της σε Ομοσπονδιακό κράτος

Τη Μεγάλη Παρασκευή 14 Απριλίου για λίγο πίστεψα πως δεν άκουσα καλά αυτό που ειπώθηκε στο δελτίο ειδήσεων το οποίο παρακολουθούσα, όμως το «απίστευτο» το οποίο άκουσα ήταν πέρα για πέρα αληθινό: Ενας στενός συνεργάτης του Ρ.Τ. Ερντογάν είχε δηλώσει –για την ακρίβεια είχε ομολογήσει υποπίπτοντας σε πολιτική «γκάφα» – ότι ένας από τους στόχους του προέδρου ήταν να μετατρέψει την Τουρκία σε ομοσπονδιακό κράτος, αποτελούμενο από πολιτείες, προφανώς στα πρότυπα των ΗΠΑ, του Μεξικού, της Ρωσίας, της Γερμανίας κ.α. Μάλιστα αυτή η δήλωση του στελέχους του κυβερνώντος κόμματος επέφερε τη δυσαρέστηση του αρχηγού του εθνικιστικού κόμματος το οποίο στηρίζει τον Ερντογάν στο δημοψήφισμα και γενικά, ο οποίος απείλησε να τερματίσει τη συμμαχία μαζί του διαδηλώνοντας ότι η Τουρκία είναι και θα παραμείνει ένα αδιαίρετο κράτος και ότι δεν θα ανεχθεί ποτέ τη μετατροπή της σε ομοσπονδία πολιτειών. Το επεισόδιο πήρε τόση έκταση ώστε τελικά ο πρόεδρος Ερντογάν αναγκάστηκε να διαβεβαιώσει τον σύμμαχο του ότι αυτή η μετατροπή δεν θα συμβεί ποτέ διαψεύδοντας τον συνεργάτη του, και ότι η Τουρκία θα παραμείνει μία «συμπαγής» δημοκρατία.

Όταν στις 5 Ιανουαρίου έγραφα το άρθρο «Η ανανεωμένη εξ Ανατολής απειλή και η σοβαρότητα της» ειλικρινά δεν περίμενα ότι τα πράγματα όπως τα είχαμε εκτιμήσει στο συγκεκριμένο κείμενο, θα κινούντο τόσο γρήγορα. Όπως διαπιστώθηκε κατά τον Φεβρουάριο, υπήρχε πράγματι ένας τουρκικός σχεδιασμός για την κατάληψη κάποιου ελληνικού νησιού, μάλλον του Καστελλοριζου:  βλ. την προτελευταία παράγραφο του «Η ανανεωμένη εξ Ανατολής απειλή και η σοβαρότητα της», 5–1^ου – 2017. Επιπρόσθετα, σημειώναμε σε μία παράγραφο πιο πάνω στο ίδιο άρθρο (προ-προτελευταία παράγρ.): «…Η εκτίμηση μου είναι ότι ο Ερντογάν και οι περισσότεροι άλλοι πολιτικοί αρχηγοί της Τουρκίας μάλλον έχουν κατανοήσει ότι ο συμβιβασμός με τους Κούρδους είναι αναπόφευκτος και η κατάκτηση της εσωτερικής αυτονομίας από αυτούς είναι επίσης αναπόφευκτη επειδή αυτό είναι το αντάλλαγμα που θα απαιτήσει η ηγεσία τους για κατάπαυση των εχθροπραξιών – πριν τις ξεκινήσει πάλι σε μερικά χρόνια για μεγαλύτερα ανταλλάγματα.» Ενδεχομένως λοιπόν η προαναφερόμενη δήλωση του κυβερνητικού στελέχους περί ομοσπονδιοποίησης της Τουρκίας, να είναι το προμήνυμα, η πρώτη ένδειξη ότι ο συμβιβασμός με τους Κούρδους έχει ξεκινήσει.

Αντί επετειακού άρθρου για την 25η Μαρτίου: Και πάλι σχετικά με τον κίνδυνο από τα ανατολικά

Η αρχική μου σκέψη ήταν ένα επετειακό άρθρο για την εθνική εορτή της 25^ης Μαρτίου όμως τελικά σκέφθηκα ότι ένα ακόμη άρθρο για την απειλή στα ανατολικά μας σύνορα θα ήταν πιο χρήσιμο. Εξάλλου ο αντίπαλος είναι ο ίδιος και τότε και τώρα.

Στις 5–1^ου–2017 σημειώναμε στο άρθρο μας «Η ανανεωμένη εξ Ανατολής απειλή και η σοβαρότητα της»: «Εως τώρα, κάθε φορά που η Τουρκία προκαλούσε εντάσεις στο Αιγαίο ή στην Κύπρο, η σκέψη μου ήταν η ίδια με των περισσότερων πιστεύω, Ελλήνων: οι Τούρκοι έχουν πάλι τα γνωστά εσωτερικά προβλήματα τους και τα εξάγουν προς εμάς για να τα εκτονώσουν. Ωστόσο η τωρινή εκτίμηση μου είναι ότι αυτή τη φορά τα πράγματα είναι διαφορετικά….». Τότε μερικοί φίλοι με χαρακτήρισαν καλή τη πίστη πάντα, ως «αχρείαστα ανήσυχο» ή «υπερβολικό» και δεν τους μέμφομαι  επειδή και εγώ σε διαφορετικές συνθήκες ίσως είχα την ίδια άποψη αν διάβαζα ένα τέτοιο κείμενο. Περίπου 80 ημέρες μετά βλέπω ότι όλο και περισσότεροι Ελληνες εκφράζουν και εκείνοι την ίδια ανησυχία την οποία εξέφρασα στις 5–1^ου–2017: ότι αυτή τη φορά τα πράγματα είναι όντως διαφορετικά. Ισως αυτή η τάση αντικατοπτρίζεται στην πολύ πρόσφατη διακοίνωση ουσιαστικά, του Προέδρου της Δημοκρατίας στην οποία μεταξύ άλλων κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για την χώρα μας στα οικονομικά και στα εθνικά θέματα, επισημαίνοντας και αυτός ότι οι Τούρκοι δεν παρουσιάζουν αυτήν την περίεργη κινητικότητα στο Αιγαίο κατά τους τελευταίους μήνες μόνο για εσωτερική κατανάλωση, αλλά ότι επιβουλεύονται πραγματικά τη χώρα μας.

Η ανανεωμένη εξ Ανατολής απειλή και η σοβαρότητα της

[ζητώ συγνώμη για την κάπως “μαζική”  δημοσίευση άρθρων αλλά τελευταία έχω παραμελήσει λίγο το ιστολόγιο. Πρόκειται να επανορθώσω για αυτό]

 

.

Π. Δεληγιάννης

.

Τα εθνικά θέματα μας θα είναι το αντικείμενο του παρόντος άρθρου – για την ακρίβεια η ανησυχία μου για την εξέλιξη τους ειδικά λόγω της αυξανόμενης αποσταθεροποίησης της Τουρκίας. Αυτή η ανησυχία αφορά περισσότερο τη διόγκωση του κουρδικού προβλήματος της και τις επακόλουθες συνέπειες αυτής της διόγκωσης για τις πατρίδες μας, Ελλάδα και Κύπρο. Παρότι ο άμεσος κίνδυνος θερμού επεισοδίου στο Αιγαίο φαίνεται ότι απομακρύνθηκε για την ώρα, αυτός υποβόσκει και θεωρώ ότι είναι πιο υπαρκτός από κάθε άλλη φορά. Υπάρχει επίσης η επερχόμενη διάσκεψη για το Κυπριακό.

Εως τώρα, κάθε φορά που η Τουρκία προκαλούσε εντάσεις στο Αιγαίο ή στην Κύπρο, η σκέψη μου ήταν η ίδια με των περισσότερων πιστεύω, Ελλήνων: οι Τούρκοι έχουν πάλι τα γνωστά εσωτερικά προβλήματα τους και τα εξάγουν προς εμάς για να τα εκτονώσουν. Ωστόσο η τωρινή εκτίμηση μου είναι ότι αυτή τη φορά τα πράγματα είναι διαφορετικά.

Το κουρδικό κίνημα φαίνεται  ισχυρότερο από κάθε άλλη φορά, και ο πρόεδρος Ερντογάν αντιμετωπίζει παράλληλα πολλά ακόμη προβλήματα τα οποία προκαλούν επικίνδυνη αστάθεια στη χώρα του: Την εχθρότητα των γκιουλενικών, των κεμαλικών και άλλων αντικαθεστωτικών οι οποίοι προσπαθούν να υποθάλψουν την εξουσία του. Την αποδυνάμωση των λειτουργιών του κράτους λόγω της απόλυσης 129.000 αντικαθεστωτικών δημοσίων υπαλλήλων οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν πεπειραμένοι. Την αυξανόμενη ύφεση της οικονομίας. Το γεγονός ότι δεν έχει επιτευχθεί ακόμη ανάκαμψη από τις πληγές της απόπειρας πραξικοπήματος.

Μπορεί να κατασκευαστεί ένα έθνος;

Αναδημοσίευση από kars1918.wordpress.com

.

του Βλάση Αγτζίδη

.

Οι συζητήσεις για τον εθνικισμό, τα έθνη και τις εθνότητες έχουν προκαλέσει ομηρικές συζητήσεις και συγκρούσεις μεταξύ των ιστορικών και των κοινωνικών επιστημόνων. Δεν είναι λίγες οι φορές που οι συγκρούσεις αυτές διαχέονται στη δημόσια συζήτηση με ιδιαίτερη ένταση.

Η σύγχυση μεταξύ της εθνότητας και του σύγχρονου πολιτικού έθνους που εμφανίζεται με τον διαφωτισμό χαρακτηρίζει το σύνολο σχεδόν των αντιπαραθέσεων. Ξεφεύγοντας όμως από τα καθ’ ημάς, έχουμε μια εξαιρετική περίπτωση για να κρίνουμε τις νέες κοινωνιολογικές θεωρίες.

Η Νίσιβις Εάλω: εικόνες από τη σύγχρονη Νουσαϋμπίν ή μήπως από τη Βυζαντινή Μικρά Ασία των 11ου-13ου μ.Χ. αιώνων;

Τεράστιες τουρκικές σημαίες στα ερείπια της κατεστραμμένης Νισίβεως, στρατιώτες και τεθωρακισμένα οχήματα. Το «έργο» των Τουρκομάνων σκηνιτών έχει ολοκληρωθεί…….

.

Π. Δεληγιάννης

.

            Τις τελευταίες ημέρες, άλλη μία πολύ σημαντική είδηση πέρασε σχεδόν απαρατήρητη από τα ελληνικά ΜΜΕ: η ουσιαστική πτώση των τελευταίων συνοικιών της κουρδικής πόλης Νουσαϋμπίν της νοτιοανατολικής Τουρκίας, στον έλεγχο του τουρκικού στρατού.

            Και παρότι οι γείτονες μάλλον προσπαθούν να πείσουν ότι ο στρατός και η αστυνομία τους αντιμετωπίζουν απλές «τρομοκρατικές ομάδες» σε μία συνήθη αναμέτρηση εναντίον λίγων φανατικών, για μία ακόμη φορά τα «ντοκουμέντα» δείχνουν ότι η  Τουρκία αντιμετωπίζει έναν πραγματικό πόλεμο ευρείας κλίμακας εντός των συνόρων της, ενδεχομένως τη μεγαλύτερη μεταπολεμική απειλή για την υπόσταση της. Εξ’ ου και οι κλιμακούμενες και μάλλον αδέξιες προκλητικές ενέργειες των τελευταίων μηνών σε βάρος της χώρας μας, τις οποίες πιέσεις οι Τούρκοι φρόντισαν φυσικά να «μετεμφυτεύσουν» και στους άλλους γείτονες στα βορειοδυτικά μας. Η διπλή πίεση/υπερκέραση (στα ανατολικά και στα βορειοδυτικά μας) είναι πάντα αποτελεσματικότερη από την απλή. Και γιατί συμβαίνουν αυτά; Λόγω του γνωστού χιλιοειπωμένου αξιώματος: «Όταν η Τουρκία αντιμετωπίζει εσωτερικό πρόβλημα, φροντίζει να το ‘εξάγει’ για να το εκτονώσει».