Ο «πειρατικός» βίος του Μαγγελάνου

Αναδημοσίευση από το ιστολόγιο Χείλων

 

Η δημοσίευση βασίστηκε σε άρθρο της Lorraine Boissoneault που δημοσιεύθηκε στο   στις 7 Αυγ. 2019.

μετάφραση – επιμέλεια Χείλων

Το ταξίδι του Μαγγελάνου σε αναζήτηση των «Νήσων των Μπαχαρικών» ήταν γεμάτο καταιγίδες, καρχαρίες, σκορβούτο και απόπειρες ανταρσίας.

Ο Φερδινάνδος Μαγγελάνος (Fernão de Magalhães, 1480 – 27 Απριλίου 1521) ήταν Πορτογάλος θαλασσοπόρος, επικεφαλής Ισπανικής αποστολής που πραγματοποίησε τον πρώτο περίπλου της Γης κατά το διάστημα 1519-1522.

Η άγνωστη συμπλοκή ‘Ισπανών πεζοναυτών’ ενάντια σε ‘Samurai’

Αναδημοσίευση από  L’Art du duel

 

Του Γεώργιου Ε. Γεωργά

Προπονητής Ξιφασκίας, Εκπαιδευτής της Ελληνικής Πολεμικής Αγωγής του Παμμάχου, εκπαιδευτής ιστορικής ξιφασκίας.

 

Για πολλά χρόνια οι δυτικοί εκτιμούν ότι οι ξιφομάχοι της χώρας του ανατέλλοντος ήλιου ήταν οι καλύτεροι ξιφομάχοι στο κόσμο. Ο μέσος άνθρωπος της δύσης πιστεύει  ακόμα και τώρα ότι οι πολεμιστές της Ιαπωνίας, οι σαμουράι ήταν μια ανίκητη  κάστα πολεμιστών, τους αναγάγει σχεδόν ως υπέρ ήρωες, που μπορούσαν να νικήσουν σε μονομαχία και στο πόλεμο όλους τους εχθρούς τους. Πολεμιστές δεμένοι ψυχικά με το σπαθί τους που υπηρετούσαν τους άρχοντες τους με πίστη  και αφοσίωση  ενώ ακολουθούσαν ένα πολύπλοκο κώδικα τιμής, το Bushido. Οι samurai που είχαν μεν εκπαιδευτεί στο τρόπο αυτόν, αλλά για κάποιο λόγο δεν υπηρετούσαν κανέναν αφέντη, ονομάζονταν Ronin.

Περί του ζητήματος της Καταλωνίας ή Πως διαλύονται οι «αυτοκρατορικοί συνεταιρισμοί» (μέρος Β΄)

Συνέχεια από το Α΄ Μέρος

.

Π. Δεληγιάννης

.

Το ίδιο έχω παρατηρήσει και στις περιπτώσεις των Σκώτων, των Ουαλών, των Ουκρανών, των Βρετόνων και άλλων εθνικών μειονοτήτων: η ένωση της Σκωτίας με την Αγγλία το 1707 στο σύγχρονο Ηνωμένο Βασίλειο επικυρώθηκε μάλλον με προθυμία από την σκωτική αριστοκρατία των Λόουλαντς η οποία ήθελε να συμμετάσχει  στα τεράστια οικονομικά οφέλη της Αγγλικής αποικιακής Αυτοκρατορίας που σχηματιζόταν ανά τον πλανήτη. Τα αυτονομιστικά κινήματα των Σκώτων και των Ουαλών εκδηλώθηκαν ισχυρώς μόνο μετά τον Β΄ Π.Π. δηλαδή όταν η Βρετανική Αυτοκρατορία όδευε προς την πλήρη διάλυση (αντίθετα οι Ιρλανδοί ποτέ δεν μετείχαν στα οφέλη της Βρετανικής αυτοκρατορίας, για αυτό τα επαναστατικά κινήματα τους ήταν σταθερά ήδη από την Εποχή των Νορμανδών). Ομοίως, όσο η Ρωσική Αυτοκρατορία επεκτεινόταν με τα ανάλογα κοινωνικο-οικονομικά οφέλη κυρίως για τους Σλάβους αριστοκράτες και πολίτες της, οι Ουκρανοί δεν εκδήλωναν κάποιες έντονες αυτονομιστικές τάσεις. Κυρίως ο ποιητής Τ. Σεβτσένκο «διαμόρφωσε» κατά τον 19^ο αιώνα την ουκρανική συνείδηση και οι Ουκρανοί κινήθηκαν δυναμικά προς την αυτονομία μετά το 1916, όταν δηλαδή η επώδυνη ήττα της Ρωσίας στον Α΄ Π. Π., η πολιτικο-οικονομική χρεωκοπία του τσαρισμού, η δίνη της Οκτωβριανής Επανάστασης, ο εμφύλιος πόλεμος που ακολούθησε, η πείνα, η ανέχεια, και η στρατιωτική επέμβαση των ξένων δυνάμεων στη Ρωσία, συνολικά εξανέμισαν τα οφέλη της παραμονής στην Ρωσική αυτοκρατορία.

Περί του ζητήματος της Καταλωνίας ή Πως διαλύονται οι «αυτοκρατορικοί συνεταιρισμοί» (μέρος Α΄)

 

Π. Δεληγιάννης

.

Εδώ και αρκετές εβδομάδες παρακολουθούμε το θέμα της Καταλωνίας* και την εξέλιξη του. Αναμέναμε βέβαια από καιρό το τοπικό δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία της Καταλανίας αλλά προσωπικά (και νομίζω και αρκετοί αναγνώστες) δεν περίμενα ότι το ζήτημα θα έπαιρνε τόση έκταση με αξιοσημείωτες διακυμάνσεις και εξελίξεις. Το τελευταίο έως τώρα «επεισόδιο» ήταν η καταφυγή του έκπτωτου προέδρου της Καταλανίας και πέντε υπουργών του στις Βρυξέλλες – υποπτεύομαι μετά από μυστική συνδιαλλαγή και τελικά συναίνεση μεταξύ Μαδρίτης, Βαρκελώνης, ΕΕ και Βελγίου. Μερικοί μιλούν ήδη για «καταλανική κυβέρνηση σε εξορία» αλλά το θεωρώ υπερβολή. Απλά η ΕΕ και το ήπιων τόνων Βέλγιο έδωσαν μία προσωρινή λύση στο πρόβλημα προκειμένου από τη μία να μην εκτεθεί η κυβέρνηση Ραχόι και από την άλλη να μην υπάρξουν μη-αναστρέψιμες συνέπειες για την ηγεσία των αυτονομιστών.

Μία περίπτωση ελληνικής επιρροής στο αρχαίο ιβηρικό οπλοστάσιο: κελτιβηρικό κράνος χαλκιδικού τύπου

.

στη σύζυγο μου Νέλλη, για την έμπνευση και την ενθάρρυνση που μου προσφέρει

.

Η κελτιβηρική περικεφαλαία χαλκιδικού τύπου

.

Π. Δεληγιάννης

.

Για την ακρίβεια, αυτό το κείμενο αφορά ένα αντικείμενο με το οποίο ασχολούμαι στη μελέτη μου: The Greek influence on the weaponry and armoury of the Iberians, Turdetani and other ancient peoples of the Iberian Peninsula.

.

Οι σχέσεις των Ελλήνων θαλασσοπόρων με την Ιβηρική Χερσόνησο υπήρξαν πανάρχαιες, ήδη από την εποχή του Μινωικού και του Μυκηναϊκού πολιτισμών, αν και ήταν περιορισμένες. Μετά την κατάρρευση του Μυκηναϊκού κόσμου και γενικά του κόσμου της Ανατολικής Μεσογείου λόγω της οικονομικής κατάρρευσης και των εισβολών των Λαών της Θάλασσας (13^ος-12^ος αιώνες π.Χ.), οι σχέσεις των Ελλήνων με τους λαούς της Ιβηρικής διακόπηκαν για αρκετούς αιώνες, έως την Αρχαϊκή Περίοδο (700-479 π.Χ.). Τότε, Ελληνες θαλασσοπόροι από τη Σάμο, τη Φώκαια, τη γειτονική Μασσαλία και άλλες πόλεις, ανακάλυψαν πάλι την Ιβηρική Χερσόνησο και αποκατέστησαν τις εμπορικές σχέσεις με τους λαούς της. Κυρίως η Φώκαια και η θυγατέρα της, Μασσαλία, πρωτοστάτησαν στην ίδρυση ελληνικών αποικιών στις ανατολικές ακτές της Ισπανίας, δηλαδή στην αρχαία εθνική περιοχή των Ιβήρων. Παρότι παλαιότερα θεωρείτο ότι οι Ιβηρες ήταν η μεγαλύτερη εθνική ομάδα της χερσονήσου, τις τελευταίες πέντε δεκαετίες διαπιστώθηκε ότι συνιστούσαν ένα περιορισμένο ποσοστό του πληθυσμού της το οποίο κατοικούσε στη βορειοανατολική ακτή της Ισπανίας. Οι σύγχρονοι Καταλανοί είναι οι βασικοί απόγονοι των Ιβήρων.