Λάφυρα από τον σουλτάνο

Για τα 200 έτη από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης

Το κράνος τύπου chichak του Οθωμανού Μεγάλου Βεζίρη Sokollu Mehmed Pasha, ο οποίος ως στρατιωτικός διοικητής αντιμετώπισε τον στρατό των Αψβούργων το 1566, μεταξύ των δύο πολιορκιών της Βιέννης (credit: http://www.tforum.info).

.

Περικλής Δεληγιάννης

.

Οι δύο πολιορκίες της Βιέννης από τους Οθωμανούς το 1529 και το 1683 και οι ενδιάμεσοι πόλεμοι μεταξύ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από τη μία πλευρά και των κτήσεων των Αψβούργων και των Πολωνών από την άλλη, υπήρξαν ιδιαίτερα καθοριστικές συγκρούσεις για την Ιστορία της Ευρώπης. Και στις δύο πολιορκίες της Βιέννης και στις επακόλουθες μάχες, οι Οθωμανοί νικήθηκαν τελικά αφήνοντας πίσω τους πολλούς νεκρούς, αιχμαλώτους και πολύτιμα όπλα, εξοπλισμό και άλλα στρατιωτικά αντικείμενα, ενώ και η νικηφόρα ευρωπαϊκή πλευρά πλήρωσε βαρύ τίμημα σε θύματα. Σήμερα τα πιο σημαντικά λάφυρα που αποκτήθηκαν σε αυτές τις συγκρούσεις από τους Τούρκους, εκτίθενται στο Μουσείο Στρατιωτικής Ιστορίας της Βιέννης. Σε αυτή τη δημοσίευση παρουσιάζω μερικές εικόνες οθωμανικών όπλων και πανοπλιών στο εν λόγω εξαιρετικό μουσείο.

Πως συνδέονται οι εν λόγω νίκες σε βάρος των Οθωμανών με την Ελληνική Επανάσταση? Ιστορικά μπορεί να φαίνονται κάπως ασύνδετες ωστόσο προσωπικά μελετώντας την Οθωμανική Ιστορία, προτιμώ να βλέπω την Ελληνική Επανάσταση ως ένα από τα κύρια επεισόδια σε μια σειρά νικηφόρων πολέμων των ευρωπαϊκών λαών (συμπεριλαμβανομένων δηλαδή των Ελλήνων) σε βάρος της οθωμανικής απειλής, οι οποίοι διήρκεσαν τέσσερις αιώνες (1529-1912). Είχαν προηγηθεί περίπου δύο αιώνες ευρωπαϊκών ηττών από τους Τούρκους: η καταστροφή ενός παν-ανατολικοευρωπαϊκού στρατού στη Βάρνα (1444), η οθωμανική κατάκτηση σχεδόν όλης της Χερσονήσου του Αίμου, η Αλωση της Κωνσταντινούπολης, η μάλλον άκοπη οθωμανική κατάκτηση του εκτεταμένου βασιλείου της Ουγγαρίας μερικές δεκαετίες αργότερα (1526), και άλλες τουρκικές νίκες και κατακτήσεις στην Ευρώπη (πχ η δεύτερη μάχη του Κοσσυφοπεδίου κ.α.) οι οποίες προφανώς σόκαραν τις ευρωπαϊκές δυνάμεις που έβλεπαν τα οθωμανικά λάβαρα να προελαύνουν ακάθεκτα στην ήπειρο τους.

Ο Νέο-Οθωμανισμός ως γεωπολιτικό σενάριο: θεωρήσεις, προοπτικές και προκλήσεις (Πρώτο Μέρος)

Map credit: Wikimedia commons

.

Π. Δεληγιάννης

Αρκετοί σύγχρονοι γεωπολιτικοί ερευνητές εκτός Ελλάδας έχουν εκτιμήσει ότι η Τουρκία μπορεί να εξελιχθεί σε ηγέτιδα δύναμη του Εγγύς Μουσουλμανικού κόσμου (Μεση Ανατολή και Βόρεια Αφρική) ενώ άλλοι πιο τολμηροί έχουν εκτιμήσει ότι κάποτε στο μέλλον, πιθανώς να εξελιχθεί σε ηγέτιδα όλου του Μουσουλμανικού Κόσμου. Εξάλλου εδώ και αρκετά χρόνια βλέπουμε την Αγκυρα να κινείται γεωπολιτικά πάνω σε αυτό το πλαίσιο κατά το πασίγνωστο πλέον στην Ελλάδα και στην Κύπρο ‘δόγμα’ του Νέο-Οθωμανισμού, το οποίο θεωρεί δικαιωματική την επιστροφή της πολιτικής επιρροής της Τουρκίας στα εδάφη τα οποία αποτελούσαν πριν από έναν, δύο και τρεις αιώνες επαρχίες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Για τον ίδιο λόγο η Αγκυρα προσπαθεί να επεκτείνει ή ενισχύσει την επιρροή της σε πληθυσμούς των Βαλκανίων, είτε μουσουλμανικούς (Βόσνιοι, μέρος των Αλβανών και Κοσσοβάρων, Βούλγαροι μουσουλμάνοι κ.α.) είτε και χριστιανικούς (Σκοπιανοί και άλλοι).

Τουρκική εισβολή στη Συρία: η «Μελωδία της ευτυχίας» για όλες τις πλευρές

Κατάσταση τον Οκτώβριο 2019 [wikimedia commons]

.

Π. Δ.

.

Μετά την πρόσφατη συμφωνία μεταξύ Κουρδικής ηγεσίας και καθεστώτος Ασαντ για υπαγωγή περιοχών των Κούρδων υπό τον έλεγχο του Συριακού στρατού, η εισβολή της Τουρκίας στο συριακό έδαφος παίρνει μία άλλη τροπή, η οποία παραδόξως ικανοποιεί σχεδόν όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές. Ή απλούστερα όλοι είναι ‘ευτυχισμένοι’ ή έστω ικανοποιημένοι, με μόνη εξαίρεση τους Κούρδους.

Καταρχήν ο πρόεδρος Ασαντ ο οποίος εδώ και χρόνια έχει αποφύγει τον κίνδυνο της ανατροπής του, με την υπαγωγή των Κούρδων στην αρχή του θα ελέγχει άνω του 90 % της έκτασης της χώρας και άνω του 70% των παραγωγικών ή/και κατοικημένων περιοχών της (ήτοι χωρίς τις ερήμους και τις ημιέρημες εκτάσεις). Ηδη σχεδόν όλες οι μεγάλες πόλεις της χώρας, Δαμασκός, Χομς, Χαλέπι (εκτός από μερικούς περιορισμένους αντικαθεστωτικούς θύλακες του), Ταρτούς, Λατάκια (Λαοδίκεια, για να μην λησμονούμε και το σελευκιδικό παρελθόν), Χαμα, με μόνη εξαίρεση το Ιντλιμπ, βρίσκονται υπό τον έλεγχο του καθεστώτος του.

Ένα άγνωστο έγκλημα: Η απαγόρευση εξόδου των ελληνικών πληθυσμών από τη Μικρά Ασία….

Αναδημοσίευση από  kars1918.wordpress.com

.

Βλάσης Αγτζίδης,   Διδάκτωρ σύγχρονης Ιστορίας, Mαθηματικός

.

Ένα από τα πλέον άγνωστα σημεία του μικρασιατικού δράματος υπήρξε η απαγόρευση εξόδου των ελληνικών και των υπόλοιπων χριστιανικών πληθυσμών από την κυβέρνηση Γούναρη-Πρωτοπαπαδάκη.

.

Από τις αρχές του 1922 είχε αρχίσει να συζητιέται σε υψηλά κυβερνητικά κλιμάκια η εκκένωση της Μικράς Ασίας από τον ελληνικό στρατό. Παρ′ όλα αυτά, όμως, η ελληνική κυβέρνηση αποφασίζει να απαγορεύσει στον ελληνικό πληθυσμό να εγκαταλείψει τη Μικρά Ασία. Η απόφαση αυτή πήρε τη μορφή του νόμου 2870/1922, ο οποίος προέβλεπε αυστηρές πειθαρχικές και χρηματικές ποινές, στην περίπτωση σύλληψης πλοίων που θα μετέφεραν πληθυσμό.

.

Ο Νόμος 2870/1922 ψηφίστηκε τον Ιούλιο, λίγο πριν την κατάρρευση του μετώπου. Και αυτό, ενώ είχαν απορρίψει την Άνοιξη του 1922 τις προτάσεις της οργάνωσης Μικρασιατική Άμυνα (επικεφαλής ο μητροπολίτης Χρυσόστομος) για ανακήρυξη Ιωνικού Κράτους, απεμπλοκή από τις συμμαχικές υποχρεώσεις, δημιουργία μιας ντε φάκτο νέας πραγματικότητας, δημιουργία ντόπιου στρατού που με την ελλαδική βοήθεια θα δημιουργούσε γραμμή άμυνας για να σταματήσει τον κεμαλικό στρατό.

100 Χρόνια από την Γενοκτονία των Ποντίων – Μέρος Β΄

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΠΌ ΤΟ Α΄ ΜΕΡΟΣ

.

Η δε Ρωσική Αυτοκρατορία είχε μετατραπεί από το 1917 σε Σοβιετική Ενωση και ακόμη και αν κάποιοι Ρώσοι ήθελαν να βοηθήσουν τους ομοθρήσκους τους του Πόντου, η νέα πολιτική κατάσταση στη χώρα τους δεν τους το επέτρεπε. Δεν θα αναλύσω εδώ τον ρόλο της ηγεσίας της Σοβιετικής Ενωσης και αν συνέπλεε με τους Τούρκους λόγω κοινών συμφερόντων άμυνας έναντι των Δυτικών δυνάμεων, επειδή είναι ένα θέμα που χρειάζεται ένα μακροσκελές άρθρο για να αναλυθεί. Θα υπενθυμίσω όμως ότι η Ρωσία/ΕΣΣΔ μόλις είχε βγει από έναν καταστρεπτικό για εκείνη Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο με απώλεια αχανών εκτάσεων στα δυτικά της σύνορα, μία Οκτωβριανή Επανάσταση, έναν φονικό Εμφύλιο πόλεμο και μία επέμβαση ξένων δυνάμεων σε όλα σχεδόν τα σύνορα της με έναν συνολικό απολογισμό όλων αυτών άνω των 10.0000.000 νεκρών, οπότε το τελευταίο που θα σκεπτόταν η ηγεσία της ήταν η τύχη των Ποντίων και των Αρμενίων.

Συμπερασματικά, αν η εξόντωση τουλάχιστον 600.000 Ελλήνων (ή πιθανώς 700.000 μαζί με τους εκτουρκισθέντες), ή έστω αν περιορισθούμε μόνο στους Ποντίους 353.000 (ή πιθανώς 450.000 μαζί με τους εκτουρκισθέντες), δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί γενοκτονία, τότε πως πρέπει να χαρακτηρισθεί; Και αν αυτή η φοβερή εξόντωση δεν είναι γενοκτονία τότε για ποιο λόγο υπάρχει στο επιστημονικό Λεξικό Dictionary of Genocide της έγκυρης Greenwood Press; Πρόκειται για ένα από τα δύο εγκυρότερα έργα παγκοσμίως όσον αφορά τις γενοκτονίες πληθυσμών – το άλλο έργο είναι η γερμανική έκδοση [στα αγγλικά] Statistics of Democide: Genocide and Mass Murder Since 1900 του Γερμανού Rudolph  Rummel το οποίο επίσης υπολογίζει τους νεκρούς Ποντίους στα ίδια επίπεδα.