100 Χρόνια από την Γενοκτονία των Ποντίων – Μέρος Β΄

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΠΌ ΤΟ Α΄ ΜΕΡΟΣ

.

Η δε Ρωσική Αυτοκρατορία είχε μετατραπεί από το 1917 σε Σοβιετική Ενωση και ακόμη και αν κάποιοι Ρώσοι ήθελαν να βοηθήσουν τους ομοθρήσκους τους του Πόντου, η νέα πολιτική κατάσταση στη χώρα τους δεν τους το επέτρεπε. Δεν θα αναλύσω εδώ τον ρόλο της ηγεσίας της Σοβιετικής Ενωσης και αν συνέπλεε με τους Τούρκους λόγω κοινών συμφερόντων άμυνας έναντι των Δυτικών δυνάμεων, επειδή είναι ένα θέμα που χρειάζεται ένα μακροσκελές άρθρο για να αναλυθεί. Θα υπενθυμίσω όμως ότι η Ρωσία/ΕΣΣΔ μόλις είχε βγει από έναν καταστρεπτικό για εκείνη Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο με απώλεια αχανών εκτάσεων στα δυτικά της σύνορα, μία Οκτωβριανή Επανάσταση, έναν φονικό Εμφύλιο πόλεμο και μία επέμβαση ξένων δυνάμεων σε όλα σχεδόν τα σύνορα της με έναν συνολικό απολογισμό όλων αυτών άνω των 10.0000.000 νεκρών, οπότε το τελευταίο που θα σκεπτόταν η ηγεσία της ήταν η τύχη των Ποντίων και των Αρμενίων.

Συμπερασματικά, αν η εξόντωση τουλάχιστον 600.000 Ελλήνων (ή πιθανώς 700.000 μαζί με τους εκτουρκισθέντες), ή έστω αν περιορισθούμε μόνο στους Ποντίους 353.000 (ή πιθανώς 450.000 μαζί με τους εκτουρκισθέντες), δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί γενοκτονία, τότε πως πρέπει να χαρακτηρισθεί; Και αν αυτή η φοβερή εξόντωση δεν είναι γενοκτονία τότε για ποιο λόγο υπάρχει στο επιστημονικό Λεξικό Dictionary of Genocide της έγκυρης Greenwood Press; Πρόκειται για ένα από τα δύο εγκυρότερα έργα παγκοσμίως όσον αφορά τις γενοκτονίες πληθυσμών – το άλλο έργο είναι η γερμανική έκδοση [στα αγγλικά] Statistics of Democide: Genocide and Mass Murder Since 1900 του Γερμανού Rudolph  Rummel το οποίο επίσης υπολογίζει τους νεκρούς Ποντίους στα ίδια επίπεδα.

100 Χρόνια από την Γενοκτονία των Ποντίων – Μέρος Α΄

 

Περικλής Δεληγιάννης

.

            Φέτος συμπληρώνονται 100 χρόνια από το τραγικό γεγονός για τον Ελληνισμό, της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου από τους Τούρκους. Ως φόρο τιμής σε αυτούς τους «αμετανόητους» Ελληνες, μοναδικό παράδειγμα για όλους μας, θα παραθέσω μερικά στοιχεία σχετικά με την εν λόγω Γενοκτονία τα περισσότερα από τα οποία είχα αναρτήσει παλαιότερα, αλλά τώρα πλέον συμπληρωμένα με νέες πληροφορίες και διορθώσεις.

Oι Νεότουρκοι και το Ολοκαύτωμα των μη μουσουλμανικών κοινοτήτων

Αναδημοσίευση από  kars1918.wordpress.com

Του Βλάση Αγτζίδη (**)

H  Γενοκτονία των Αρμενίων είναι η γνωστότερη σελίδα από το γενικευμένο και καλά οργανωμένο εγχείρημα του τουρκικού εθνικισμού να εξοντώσει τις μη μουσουλμανικές ομάδες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ώστε να δημιουργήσει τις συνθήκες διαμόρφωσης καθαρά τουρκικού έθνους-κράτους.

Οι χριστιανικές κοινότητες των Αρμενίων,  των Ελλήνων της Ανατολής και  των Ασσυροχαλδαίων-Αραμαίων, βίωσαν με τον πλέον δραματικό τρόπο την πολιτική ενός ακραίου εθνικιστικού και  μιλιταριστικού κινήματος. Το γνωστότερο επεισόδιο αυτής της ιστορικής διαδικασίας –όπως γράφτηκε στην αρχή- είναι η γενοκτονία των Αρμενίων.

Μέσα στα όρια της αυταρχικής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, οι Αρμένιοι ανέπτυξαν την εθνική τους ταυτότητα, συνδέθηκαν με τα προοδευτικά κινήματα του καιρού τους και διατύπωσαν πολιτικούς στόχους. Παράλληλα όμως, επηρεάστηκαν και συνδέθηκαν με διεθνή κέντρα που επιζητούσαν την καταστροφή της Αυτοκρατορίας. Ο σκληρός ανταγωνισμός των μεγάλων δυνάμεων (Βρετανία, Ρωσία, Γερμανία, Γαλλία) τα χρόνια 1894-1896, η κυριαρχία του τυραννικού σουλτάνου Αβδούλ Χαμίτ -τον οποίο ο Γλάδστον αποκάλεσε «Ο Μέγας Δολοφόνος» και η διατύπωση των πολιτικών αιτημάτων των Αρμενίων, οδήγησαν στην πρώτη μεγάλη σφαγή του αρμενικού λαού με 300.000 θύματα. Ο Αβδούλ Χαμίτ πίστευε ότι «ο καλύτερος τρόπος να τελειώνουμε με το Αρμενικό Ζήτημα είναι να τελειώνουμε με τους Αρμένιους».

Μία συμβολή στο έντυπο περιοδικό «Αρμενικά»

Καλή χρονιά σε όλους, πάνω από όλα με υγεία και ευτυχία. Στο τρέχον τεύχος του έντυπου περιοδικού «Αρμενικά» της Αρμενικής Κοινότητας της Ελλάδας φιλοξενείται μία επιτομή της μελέτης μου Καππαδόκες, Αρμένιοι και Ελληνες στη Βυζαντινή Ανατολική Μικρά Ασία: μία εθνογλωσσική προσέγγιση, ειδικά τα σημεία τα οποία αφορούν τους Αρμενίους. Οφείλω να ευχαριστήσω θερμα  τον Μίκυ Μοβσεσιάν και τη συντακτική ομάδα του «Αρμενικά» για αυτήν την επιλογή τους.

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΠΟΝΤΙΑΚΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ (ΜΕΡΟΣ Β΄)

.
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΠΌ ΤΟ Α΄ ΜΕΡΟΣ
.

Ούτε ο αριθμός των Ποντίων οι οποίοι διασώθηκαν στο ρωσικό έδαφος ήταν μεγάλος, όπως θεωρείται ενίοτε: ήταν κυρίως εκείνοι που ακολούθησαν τον ρωσικό στρατό κατά την υποχώρησή του από την τουρκική επικράτεια μεταξύ 1916-18, οι οποίοι προέρχονταν κυρίως από την επαρχία Καρς η οποία είχε κυρίως αρμενικό πληθυσμό και πολύ λιγότερο ελληνικό. Οσοι Πόντιοι διασώθηκαν μετά το 1918 στο σοβιετικό πλέον έδαφος, δεν κατέληξαν στην ΕΣΣΔ αλλά μεταφέρθηκαν στην Ελλάδα.