INCA WARFARE: THE FIRST PHASE OF THE INCAN CONQUESTS

By  P.  Deligiannis

Α  bloody  conflict  between  warriors  of   the  pre-Columbian  Andean  area,  in  a  painting  by  the  Belgian  artist  Jean  Torton. The  uniformity  of  clothing   is  conventional  and  did  not  actually  exist,  at  least  before  the  Inca  empire.  The  other  items  of  clothing  and  weaponry  are  generally  valid.  Note  the  mace  with  the  copper  star  head,  probably  the  most  popular  weapon  at  the  time  of  the  Incas  (copyright: Jean  Torton).

–

An  Introduction  to  the  Ηistory  of  the  Incas  HERE.

The  lack  of  arable  land  and  the  aggression  of  the  neighboring  tribes  forced  the  founder  of  the  dynasty  of  the  Incas,  Manco  Capac,  to  lead  the  Inca  tribe  (a  tribe  of  the  Quechua  group)  from  their  home  village  Paqari Τampu,  in  search  of  a  new  homeland.  Eventually  the  Incas  invaded  the  fertile  valley  of  Cuzco,  where  they  attacked  the  inhabitants  of  the  village  and  expelled  them.  From  Cuzco,  the  Incas  began  to  raid  neighboring  tribes  and  villages,  making  ultimately  several  of  them  their  tributary  subjects.  Thus  it  was  created  the  first  kingdom  of  the  Incas.  The  successors  of  Manco,  Sinchi Roca  and  Lloque Yupanqui,  are  listed  by  the  Incan  tradition  as   peaceful  rulers  who  did  not  add  new  conquests  in  the  kingdom.  However  new  conditions  that  emerged,  led  to its  expansion.  According  to  a  theory,  these  conditions  were  associated  with  climate  change  in  the  central  Andes  during  the  14th  century,  that  brought  about  a  slight  decrease  in  rainfall  in  the  region.  The  fertility  of  the  valley  of  Cuzco  is  largely  dependent  on  rainfall,  so  it  is  estimated  that  there  was  a  significant  decline  in  agricultural  production,  with  some  areas  possibly  deserted.  The  Incas  had  to  deal  with  the  crisis  by  annexing  more  arable  land  or  water  resources  for  irrigation.  This  situation  led  the  new  Inca  ruler  Mayta Capac – a  tall  and  aggressive  youth  as  he  is  described  by  the  tradition – in  new  campaigns.  At  the  beginning  of  his  reign,  the  Incas  began  using  water  resources  belonging  to  the  territory  of  a  neighboring  tribe.  The  opponent  warriors  defended  their  lands  against  the  Incas,  leading  to  the  start  of  a  war.  Mayta  Capac’s   warriors  were  the  final  winners.  They  killed  many  of  their  enemies,  looted  their  homes,  annexed  a  part  of  their  territory  and  forced  the  survivors  to  pay  tax.

Στάϊκος Σταϊκόπουλος: ο ήρωας της άλωσης του Παλαμηδίου

(από  τον  ιστότοπο  www.istorikathemata.com)

 γράφει ο  Πάνος Λιαλιάτσης

(Ναυπλιακά Ανάλεκτα VII, Έκδοση Δήμου Ναυπλιέων, Δεκέμβριος 2009.)

Εισαγωγή

Ο Στάϊκος Σταϊκόπουλος, ο ήρωας του Παλαμηδιού, γεννήθηκε το 1798 στη Ζάτουνα της Αρκαδίας. Ο πατέρας του Παναγιωτάκης ήταν κρεοπώλης ενώ ο ίδιος δερματέμπορος.  Ο Σταϊκούλης, όπως τον έλεγαν στο χωριό, μαζί με τον αδελφό του Αθανάσιο, έφυγε από τη Ζάτουνα και πήγε στην Ύδρα το 1818, όπου το ναυτεμπόριο ήκμαζε. Εκεί μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία από το Δημητσανίτη Ν. Σπηλιωτόπουλο, φίλο του Παπαφλέσσα. Όταν ξεκίνησε η επανάσταση πήρε πρώτος τα όπλα και επικεφαλής στρατιωτικού σώματος, έσπευσε στο Άργος και έλαβε μέρος στην αντίσταση κατά του Κεχαγιάμπεη.  Ο μεγάλος γιος, ο Κωσταντής, έσφαξε πάνω σε καβγά έναν Τούρκο στη Ζάτουνα και μίσεψε στη Βλα­χιά, όπου έπεσε στον αγώνα του Ιερού Λόχου.

Η επανάσταση του 1821 και ο Στάϊκος Σταϊκόπουλος

Τον βρίσκουμε στην Αργολίδα να στρατοπεδεύει με τους άντρες του στο Άργος, στο Βιβάρι, στο Κατσίγκρι, στον Αχλαδόκαμπο, στην Άρια. Ο Φωτάκος γράφει χαρακτηριστικά: «Πολιορκητής του Ναυπλίου ήτο παντοτινός ο Στάϊκος Σταϊκόπουλος», ενώ οι άλλοι οπλαρχηγοί άλλαζαν θέσεις. Ο Στ. Σταϊκόπουλος «κυβερνούσε με σιδερένιο χέρι», γράφει ο Κωστούρος. Δείγμα της πειθαρχίας που είχε επιβάλει στους άντρες του, είναι το περιστατικό στην Παναγία την Πορτοκαλούσα, στο Άργος.
Ένας στρατιώτης του έκλεψε ένα ελάφι του μοναστηριού αυτού και ο καπετάν Στάϊκος ετοιμαζόταν να του πάρει το κεφάλι. Παρενέβη, όμως, ο ανηψιός του λέγοντας ψέματα, ότι αυτός σκότωσε το ελάφι, για να σώσει το φταίχτη. Και ο Στάϊκος δε δίστασε, σκότωσε το ανήψι του! Όταν αποκαλύφθηκε η αλήθεια, σκότωσε και τον υπαίτιο. Έκτοτε ο Σταϊκούλης είχε τύψεις, που τον αναστάτωναν, καθώς περνούσαν τα δύσκολα χρόνια του Αγώνα. Διηγούνταν οι σύγχρονοι του, ότι ξύπναγε τη νύχτα, σηκωνόταν, έζωνε τ’ άρματα του και με το γιαταγάνι του μάχονταν επιθετικά τους τοίχους του δωματίου του.

Μετά, έπεφτε κάτω στο πάτωμα σφαδάζοντας, χτυπούσε το κεφάλι του και έκλαιγε. Όταν του πέρναγε η κρίση, συνερχόταν. Αγωνιζόταν πάντα με ορμή. Στην πολιορκία της Κορίνθου πληγώθηκε. Ο «μινίστρος» του πολέμου Ιω. Κωλέττης πρότεινε στον πρόεδρο του Εκτελεστικού: «Επει­δή ο καπητάν Στάϊκος Σταϊκόπουλος απ’ αρχής του παρόντος αγώνος άχρι τούδε έδω­κε προφανή τεκμήρια της στρατιωτικής αυτού ανδρείας, και μάλιστα της επιμονής, με την οποίαν διέμεινε προσκαρτερών εις την πολιορκίαν του Ναυπλίου, χωρίς να απαυδήση ποσώς δια τας μακράς ταλαιπωρίας, και δια τα οποία φοβερός μεν εις τους εχθρούς, αξιάγαστος δε εις τους ημετέρους κατεστάθη, και επειδή εις την προλάβούσαν των πολιορκουμένων εξόρμησιν προπολεμών ανδρείως, επληγώθη, δια τούτο το Μινιστέριον του πολέμου φροντίζον ίνα ανταμείβεται επαξίως η στρατιωτική αρετή των τοιούτων, εισαγγέλλει ώστε η υπέρτατη Διοίκησις να ανταμείψη τας εκδουλεύσεις και ανδραγαθίας του ρηθέντος Σταϊκόπουλου με τον στρατιωτικόν βαθμόν του πεντακοσιάρχου, επιτάττουσα εις το Μινιστέριον του πολέμου ν’ αποστείλη προς αυ­τόν τα κυρωτικά περί τούτου έγγραφα.

Εν Κορίνθω, τη 12η Μαρτίου 1822» (Μαίρης Ν. Βέη, οπ.π. σ. 21-22).