Ενας προαναγγελθείς συμβιβασμός για την Τουρκία; – Η περίεργη δήλωση κυβερνητικού περί της μετατροπής της σε Ομοσπονδιακό κράτος

Τη Μεγάλη Παρασκευή 14 Απριλίου για λίγο πίστεψα πως δεν άκουσα καλά αυτό που ειπώθηκε στο δελτίο ειδήσεων το οποίο παρακολουθούσα, όμως το «απίστευτο» το οποίο άκουσα ήταν πέρα για πέρα αληθινό: Ενας στενός συνεργάτης του Ρ.Τ. Ερντογάν είχε δηλώσει –για την ακρίβεια είχε ομολογήσει υποπίπτοντας σε πολιτική «γκάφα» – ότι ένας από τους στόχους του προέδρου ήταν να μετατρέψει την Τουρκία σε ομοσπονδιακό κράτος, αποτελούμενο από πολιτείες, προφανώς στα πρότυπα των ΗΠΑ, του Μεξικού, της Ρωσίας, της Γερμανίας κ.α. Μάλιστα αυτή η δήλωση του στελέχους του κυβερνώντος κόμματος επέφερε τη δυσαρέστηση του αρχηγού του εθνικιστικού κόμματος το οποίο στηρίζει τον Ερντογάν στο δημοψήφισμα και γενικά, ο οποίος απείλησε να τερματίσει τη συμμαχία μαζί του διαδηλώνοντας ότι η Τουρκία είναι και θα παραμείνει ένα αδιαίρετο κράτος και ότι δεν θα ανεχθεί ποτέ τη μετατροπή της σε ομοσπονδία πολιτειών. Το επεισόδιο πήρε τόση έκταση ώστε τελικά ο πρόεδρος Ερντογάν αναγκάστηκε να διαβεβαιώσει τον σύμμαχο του ότι αυτή η μετατροπή δεν θα συμβεί ποτέ διαψεύδοντας τον συνεργάτη του, και ότι η Τουρκία θα παραμείνει μία «συμπαγής» δημοκρατία.

Όταν στις 5 Ιανουαρίου έγραφα το άρθρο «Η ανανεωμένη εξ Ανατολής απειλή και η σοβαρότητα της» ειλικρινά δεν περίμενα ότι τα πράγματα όπως τα είχαμε εκτιμήσει στο συγκεκριμένο κείμενο, θα κινούντο τόσο γρήγορα. Όπως διαπιστώθηκε κατά τον Φεβρουάριο, υπήρχε πράγματι ένας τουρκικός σχεδιασμός για την κατάληψη κάποιου ελληνικού νησιού, μάλλον του Καστελλοριζου:  βλ. την προτελευταία παράγραφο του «Η ανανεωμένη εξ Ανατολής απειλή και η σοβαρότητα της», 5–1^ου – 2017. Επιπρόσθετα, σημειώναμε σε μία παράγραφο πιο πάνω στο ίδιο άρθρο (προ-προτελευταία παράγρ.): «…Η εκτίμηση μου είναι ότι ο Ερντογάν και οι περισσότεροι άλλοι πολιτικοί αρχηγοί της Τουρκίας μάλλον έχουν κατανοήσει ότι ο συμβιβασμός με τους Κούρδους είναι αναπόφευκτος και η κατάκτηση της εσωτερικής αυτονομίας από αυτούς είναι επίσης αναπόφευκτη επειδή αυτό είναι το αντάλλαγμα που θα απαιτήσει η ηγεσία τους για κατάπαυση των εχθροπραξιών – πριν τις ξεκινήσει πάλι σε μερικά χρόνια για μεγαλύτερα ανταλλάγματα.» Ενδεχομένως λοιπόν η προαναφερόμενη δήλωση του κυβερνητικού στελέχους περί ομοσπονδιοποίησης της Τουρκίας, να είναι το προμήνυμα, η πρώτη ένδειξη ότι ο συμβιβασμός με τους Κούρδους έχει ξεκινήσει.

Αντί επετειακού άρθρου για την 25η Μαρτίου: Και πάλι σχετικά με τον κίνδυνο από τα ανατολικά

Η αρχική μου σκέψη ήταν ένα επετειακό άρθρο για την εθνική εορτή της 25^ης Μαρτίου όμως τελικά σκέφθηκα ότι ένα ακόμη άρθρο για την απειλή στα ανατολικά μας σύνορα θα ήταν πιο χρήσιμο. Εξάλλου ο αντίπαλος είναι ο ίδιος και τότε και τώρα.

Στις 5–1^ου–2017 σημειώναμε στο άρθρο μας «Η ανανεωμένη εξ Ανατολής απειλή και η σοβαρότητα της»: «Εως τώρα, κάθε φορά που η Τουρκία προκαλούσε εντάσεις στο Αιγαίο ή στην Κύπρο, η σκέψη μου ήταν η ίδια με των περισσότερων πιστεύω, Ελλήνων: οι Τούρκοι έχουν πάλι τα γνωστά εσωτερικά προβλήματα τους και τα εξάγουν προς εμάς για να τα εκτονώσουν. Ωστόσο η τωρινή εκτίμηση μου είναι ότι αυτή τη φορά τα πράγματα είναι διαφορετικά….». Τότε μερικοί φίλοι με χαρακτήρισαν καλή τη πίστη πάντα, ως «αχρείαστα ανήσυχο» ή «υπερβολικό» και δεν τους μέμφομαι  επειδή και εγώ σε διαφορετικές συνθήκες ίσως είχα την ίδια άποψη αν διάβαζα ένα τέτοιο κείμενο. Περίπου 80 ημέρες μετά βλέπω ότι όλο και περισσότεροι Ελληνες εκφράζουν και εκείνοι την ίδια ανησυχία την οποία εξέφρασα στις 5–1^ου–2017: ότι αυτή τη φορά τα πράγματα είναι όντως διαφορετικά. Ισως αυτή η τάση αντικατοπτρίζεται στην πολύ πρόσφατη διακοίνωση ουσιαστικά, του Προέδρου της Δημοκρατίας στην οποία μεταξύ άλλων κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για την χώρα μας στα οικονομικά και στα εθνικά θέματα, επισημαίνοντας και αυτός ότι οι Τούρκοι δεν παρουσιάζουν αυτήν την περίεργη κινητικότητα στο Αιγαίο κατά τους τελευταίους μήνες μόνο για εσωτερική κατανάλωση, αλλά ότι επιβουλεύονται πραγματικά τη χώρα μας.

Κωνσταντινούπολη, Βασιλίς πόλεων

Η παρούσα ανάρτηση αφορά τις εντυπωσιακές αναπαραστάσεις της Κωνσταντινούπολης, της ‘Βασιλίδος πόλεων’, από τον σημαντικό Γάλλο καλλιτέχνη  Antoine Helbert. Εντυπωσιάσθηκα ιδιαίτερα από τις διατομές του και τις απόψεις από αέρος. Οι ακόλουθες αναπαραστάσεις περιλαμβάνουν πέντε απόψεις της Πόλης από αέρος (οι οποίες απεικονίζουν μεταξύ πολλών άλλων κτισμάτων, τον Ιππόδρομο, την Αγία Σοφία κ.α.), δύο διατομές της Αγίας Σοφίας (από τις οποίες η μία είναι λεπτομέρεια της άλλης), διατομές του Βουκολέοντος ήτοι του παράκτιου αυτοκρατορικού παλατίου, και του Περιστυλίου του Μεγάλου Παλατίου, τα τείχη της Πόλης το 1204 όταν οι Σταυροφόροι είχαν στρατοπεδεύσει μπροστά τους, και τέλος τη σκληρή μάχη εναντίον των Οθωμανών στην πύλη του Αγίου Ρωμανού το 1453.

© Τα πνευματικά δικαιώματα των ακολούθων αναπαραστάσεων ανήκουν στον Antoine Helbert.

.

Constantinople, Queen of cities: Architecture (part IΙ)

© Credit/copyright of the following representations belongs to Antoine Helbert.

Constantinople, Queen of cities: Architecture (part I)

Today I’ m posting the impressive representations of Constantinople, the Byzantine ‘Queen of cities’, by Antoine Helbert, a French artist. I was impressed mostly by his cross-sections and aerial views. The following representations include five aerial views of Constantinople (depicting among many other features the Hippodrome, the cathedral of Aghia Sophia and many others), two cross-sections of Aghia Sophia (the one being a detail of the other), cross-sections of Boukoleon being the royal palace by the sea, and the Peristylion of the central grand palace and its hall, the walls of the city in 1204 when the Crusaders camped in front of them, and finally the battle at the gate of St. Romanos in 1453 when the city was besieged and captured by the Ottomans.

.

© Credit/copyright of the following representations belongs to Antoine Helbert.

Η ανανεωμένη εξ Ανατολής απειλή και η σοβαρότητα της

[ζητώ συγνώμη για την κάπως “μαζική”  δημοσίευση άρθρων αλλά τελευταία έχω παραμελήσει λίγο το ιστολόγιο. Πρόκειται να επανορθώσω για αυτό]

 

.

Π. Δεληγιάννης

.

Τα εθνικά θέματα μας θα είναι το αντικείμενο του παρόντος άρθρου – για την ακρίβεια η ανησυχία μου για την εξέλιξη τους ειδικά λόγω της αυξανόμενης αποσταθεροποίησης της Τουρκίας. Αυτή η ανησυχία αφορά περισσότερο τη διόγκωση του κουρδικού προβλήματος της και τις επακόλουθες συνέπειες αυτής της διόγκωσης για τις πατρίδες μας, Ελλάδα και Κύπρο. Παρότι ο άμεσος κίνδυνος θερμού επεισοδίου στο Αιγαίο φαίνεται ότι απομακρύνθηκε για την ώρα, αυτός υποβόσκει και θεωρώ ότι είναι πιο υπαρκτός από κάθε άλλη φορά. Υπάρχει επίσης η επερχόμενη διάσκεψη για το Κυπριακό.

Εως τώρα, κάθε φορά που η Τουρκία προκαλούσε εντάσεις στο Αιγαίο ή στην Κύπρο, η σκέψη μου ήταν η ίδια με των περισσότερων πιστεύω, Ελλήνων: οι Τούρκοι έχουν πάλι τα γνωστά εσωτερικά προβλήματα τους και τα εξάγουν προς εμάς για να τα εκτονώσουν. Ωστόσο η τωρινή εκτίμηση μου είναι ότι αυτή τη φορά τα πράγματα είναι διαφορετικά.

Το κουρδικό κίνημα φαίνεται  ισχυρότερο από κάθε άλλη φορά, και ο πρόεδρος Ερντογάν αντιμετωπίζει παράλληλα πολλά ακόμη προβλήματα τα οποία προκαλούν επικίνδυνη αστάθεια στη χώρα του: Την εχθρότητα των γκιουλενικών, των κεμαλικών και άλλων αντικαθεστωτικών οι οποίοι προσπαθούν να υποθάλψουν την εξουσία του. Την αποδυνάμωση των λειτουργιών του κράτους λόγω της απόλυσης 129.000 αντικαθεστωτικών δημοσίων υπαλλήλων οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν πεπειραμένοι. Την αυξανόμενη ύφεση της οικονομίας. Το γεγονός ότι δεν έχει επιτευχθεί ακόμη ανάκαμψη από τις πληγές της απόπειρας πραξικοπήματος.

ΤΟΥΡΚΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ της 1ης Νοεμβρίου 2015: μερικές επισημάνσεις

[Mία ενημέρωση πριν το άρθρο: Ζητώ συγνώμη από τους φιλους αναγνώστες αν μερικά σχόλια τους δεν εμφανίζονται.  Δεν πρόκειται για δική μου επιλογή αλλά του φορέα ο οποίος φιλοξενεί το ιστολόγιο. Σύντομα το πρόβλημα θα διορθωθεί]

Τα αποτελέσματα των τουρκικών γενικών εκλογών της 1ης Νοεμβρίου 2015. Με κίτρινο χρώμα σημειώνεται το ΑΚΡ των «Μεσανατολιτών Τούρκων» του Ερντογάν, με κόκκινο το Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα των κοσμικών «Ευρωτουρκων», με μωβ το HDP (φιλοκουρδικό) ενώ το Κόμμα Εθνικιστικής Δράσης, η πολιτική έκφραση των «Γκρίζων Λύκων» εξαφανίσθηκε από τον χάρτη.
.
Τουρκικές εκλογές του Νοεμβρίου 2015 και οι «τρεις Τουρκίες» καλά κρατούν. Προκειμένου να μην μακρηγορώ, παραπέμπω στα παλαιότερα άρθρα ΤΟΥΡΚΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ της 7ης Ιουνίου 2015: ΟΙ «ΤΡΕΙΣ ΤΟΥΡΚΙΕΣ» ΟΡΙΟΘΕΤΟΥΝΤΑΙ και Ο ΕΘΝΟΛΟΓΙΚΟΣ ΠΑΡΑΓΩΝ ΩΣ ΑΙΤΙΟ ΤΩΝ ΠΡΟΣΦΑΤΩΝ ΤΑΡΑΧΩΝ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ. Συγκριτικά με τις εκλογές της 1ης Νοεμβρίου  2015, το αποφασιστικό γεγονός σε αυτή την αναμέτρηση ήταν η ευρεία νίκη του ΑΚΡ το οποίο ανέκτησε την αυτοδυναμία στη γειτονική χώρα, ισχυροποιώντας πάλι το ‘δίδυμο’ Ερντογάν-Νταβούτογλου (θεωρώ ότι στην Ελλάδα και γενικά σε όλο τον κόσμο ο ρόλος και η αξία του «αντισουλτάνου» Νταβούτογλου υποτιμάται ελαφρώς συγκριτικά με τον Ερντογάν. Νομίζω ότι ο εν λόγω πολιτικός θα κυριαρχήσει για πολύ μεγάλο διάστημα στα πολιτικά πράγματα της Τουρκίας και ότι είναι μία προσωπικότητα που πρέπει να προσεχθεί πολύ, και με την καλή και με την κακή έννοια).

ΤΟΥΡΚΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ της 7ης Ιουνίου 2015: ΟΙ «ΤΡΕΙΣ ΤΟΥΡΚΙΕΣ» ΟΡΙΟΘΕΤΟΥΝΤΑΙ

Τα αποτελέσματα των τουρκικών γενικών εκλογών της 7ης Ιουνίου 2015. Με πορτοκαλί χρώμα σημειώνεται το ΑΚΡ των «Μεσανατολιτών Τούρκων» του Ερντογάν, με κόκκινο το Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα των κοσμικών «Ευρωτουρκων», με μωβ το HDP (φιλοκουρδικό) και με γαλαζιο το Κόμμα Εθνικιστικής Δράσης, η πολιτική έκφραση των «Γκρίζων Λύκων» (πηγή: Ηurriyet daily news). Είναι εμφανές πως οριοθετούνται οι “τρεις Τουρκίες” : οι ευρωπαϊστές στις ανεπτυγμένες δυτικές ακτές, οι ανήσυχοι Κούρδοι στο αντίθετο γεωγραφικό άκρο (Κουρδιστάν) και οι “Μεσανατολίτες” στη μέση. 
.

Οι επαρχίες της Τουρκίας.
.
Οι τακτικοί αναγνώστες του ιστολογιου θα θυμούνται το άρθρο Ο ΕΘΝΟΛΟΓΙΚΟΣ ΠΑΡΑΓΩΝ ΩΣ ΑΙΤΙΟ ΤΩΝ ΠΡΟΣΦΑΤΩΝ ΤΑΡΑΧΩΝ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ. Οι εκλογές της 7ης Ιουνίου 2015 στην Τουρκία μου δίνουν την ευκαιρία να παρουσιάσω και χαρτογραφημένες τις «δύο Τουρκίες» στις οποίες αναφέρομαι στο συγκεκριμένο άρθρο αλλά και την «τρίτη Τουρκία» την οποία αναφέρω στο τέλος του ίδιου άρθρου η οποία επιτέλους αναδύθηκε σε αυτές τις εκλογές. Η τελευταία δεν είναι άλλη από το φιλοκουρδικό κόμμα το οποίο υπερέβη το όριο του 10% εισόδου στη Βουλή και κατέκτησε 82 έδρες, σχεδόν όσες και το MHP των Γκρίζων Λύκων (του οποίου οι έδρες κυμαίνονται σε 81-82 ενώ συνεχίζεται η καταμέτρηση των ψήφων).
Οι κοσμικοί κεμαλικοί «Ευρωτουρκοι» επικράτησαν στα παλαιά προπύργια τους, δηλαδή στις επαρχίες Μούγλων, Αϋδινίου, Σμύρνης και Τσανακκαλε όπως και στις επαρχίες της Ανατολικής Θράκης εκτός από την Κωνσταντινούπολη, δηλαδή ακριβώς στις παράκτιες περιοχές όπου επικρατεί ο τύπος του «Λευκού Τούρκου» (Beyaz Turk) όπως ονομάζεται από τους ομοεθνείς του της Ανατολιακής ενδοχώρας επειδή είναι κυρίως μεσογειακού και τουρανικού ανθρωπολογικού τύπου. Οι «Λευκοί Τούρκοι» έχουν χάσει εδώ και πολύ καιρό την πληθυσμιακή υπεροχή στην Κωνσταντινούπολη η οποία έχει κατακλυσθεί από εποίκους του τύπου του «Μεσανατολίτη Τούρκου» αλλά και πολυάριθμους Κούρδους. Ετσι, παρότι η Κωνσταντινούπολη ανήκε μάλλον έως πρόσφατα στη «ζωτική περιοχή» των Λευκών Τούρκων, εκεί πλέον το ΑΚΡ του Ερντογάν επικρατεί σταθερά. Ωστόσο στην ουσιαστική μητρόπολη της χώρας, οι κεμαλικοί «Ευρωτουρκοι» παραμένουν αρκετοί αριθμητικά τόσο ώστε να προκαλούν εξεγέρσεις και αιματηρές ταραχές όπως εκείνη πριν από ακριβώς δύο έτη (Ιούνιος 2013).

Η ΕΘΝΟΛΟΓΙΚΗ ΥΠΟΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ ΚΑΙ Η ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΣΥΜΒΟΛΗ

 Περικλής Δεληγιάννης

Η εθνολογική προέλευση του σύγχρονου τουρκικού (οθωμανικού) έθνους είναι ένα ζήτημα το οποίο με έχει απασχολήσει  ιδιαίτερα, έχοντας δημοσιεύσει ήδη  μία σύνοψη της έρευνας μου πάνω σε αυτό (ως  τμήμα μίας  μελέτης μου με διαφορετικό γενικό θέμα). Ο στόχος μου είναι να δημοσιεύσω κάποια στιγμή ολόκληρη τη σχετική μελέτη μου, με την περιγραφή των μεθόδων που ακολούθησα, τους υπολογισμούς, τα προβλήματα που παρουσιάστηκαν και την επίλυση τους, παραπομπές, λεπτομερή βιβλιογραφία κλπ. Για την ώρα παραθέτω μόνο μερικά στοιχεία:
Η έρευνα  της φυλετικής υπόστασης του σύγχρονου τουρκικού (οθωμανικού) έθνους και γενικά της ανθρωπολογικής Ιστορίας της Μικράς Ασίας, αποκαλύπτει ενδιαφέροντα στοιχεία σχετικά με τη διαδικασία και τα αποτελέσματα της τουρκικής προώθησης στη Βυζαντινή Ανατολία. Κατά την Αρχαιότητα, υπήρχε έντονη ανθρωπολογική (μορφολογική) διαφορά ανάμεσα στους πληθυσμούς του δυτικού και του ανατολικού τμήματος της Μικράς Ασίας. Ο κυρίαρχος μορφολογικός ανθρωπολογικός τύπος στο πρώτο ήταν ο μεσογειακός, ενώ στο δεύτερο επικρατούσε ο ουραρτικός (γνωστός παλαιότερα στη διεθνή βιβλιογραφία και ως «αρμενοειδής», «προσθιοασιατικός», «ανατολικός αλπικός» κτλ.). Μαζί με αυτούς τους τύπους συνυπήρχαν σε μικρότερα ποσοστά ο ευρωπαϊκός αλπικός, ο διναρικός κ.ά.

ΓΟΤΘΟΙ: ΠΟΡΘΗΤΕΣ ΤΗΣ ΡΩΜΗΣ – ΜΕΡΟΣ Β΄

Οι παρόντες μεταγενέστεροι Σκανδιναβοί μάχιμοι είναι σχεδόν όμοιοι με τους Γότθους συγγενείς τους λόγω της ενότητας του πολιτισμού τους. Ακριβέστερα, το οπλοστάσιο των Σκανδιναβών Βικινγκς προέρχεται από εκείνο των Τευτόνων συγγενών τους στην κυρίως ευρωπαϊκή ηπειρο στα νότια τους, περισσότερο από εκείνο των ανατολικών τευτονικών φύλων.

–

ΣΥΝΕΧΕΙΑ  ΑΠΟ  ΤΟ  Α΄  ΜΕΡΟΣ

Ο  Αλάριχος  βάδισε  στην  Ιταλία  και  εκπόρθησε  σημαντικές  πόλεις,  τη  μία  μετά  την  άλλη  (Ακυληία,  Βονωνία  κ.ά.),  ώσπου  εμφανίσθηκε  εμπρός  στα  τείχη  της  Ρώμης.    Στις  24  Αυγούστου  του  410,  ο  στρατός  του  εισέβαλε  στην  «Αιώνια  Πόλη»,  που  είχε  μείνει  απόρθητη  επί  797  χρόνια  –από  το  387/6  π.Χ.,  όταν  οι  Γαλάτες  την  είχαν  κατακτήσει  και  λεηλατήσει.  Η  άλωση  της  από  τους  Γότθους  αποτελεί  καθοριστικότατο  γεγονός  της  ρωμαϊκής  Ιστορίας.  Οι  Βησιγότθοι  προέβησαν  ανενόχλητοι  σε  λεηλασίες,  αιχμαλωσίες,  φόνους  και  άλλες  αγριότητες  επί  τρεις  ημέρες.  Έπειτα  αποχώρησαν  παίρνοντας  μαζί  τους  μεγάλο  τμήμα  των  θησαυρών  της  Ρώμης  και  πολλούς  αιχμαλώτους,  ανάμεσα  τους  και  την  ίδια  την  αδελφή  του  αυτοκράτορα  Ονωρίου.  Μόνο  οι  ναοί  του  Αγίου  Πέτρου  και  του  Αγίου  Παύλου  διέφυγαν  την  καταστροφή  με  εντολή  του  Αλαρίχου,  ο  οποίος  ήταν  χριστιανός.  Ο  Βησιγότθος  βασιλιάς  οδήγησε  τον  λαό  του  στην  Κάτω  Ιταλία,  με  απώτερο  στόχο  του  τη  Σικελία  και  την  πλούσια  επαρχία  της  Αφρικής.  Εντούτοις,  τα  σκάφη  του  στόλου  του  καταστράφηκαν  πλησίον  της  Μεσσήνης.  Σε  λίγο,  κατά  τα  τέλη  του  410,  ο  μεγάλος  Γότθος  πέθανε  στη  νοτιοϊταλική  πόλη  Κωσεντία.

            Ο  νέος  Βησιγότθος  βασιλιάς  Αδαούλφος  (Αδόλφος  στη  σύγχρ.  Γερμανική),  παρέμεινε  στην  Ιταλία  δύο  ακόμη  χρόνια,  λεηλατώντας  και  αιχμαλωτίζοντας  τον  πληθυσμό,  ώσπου  κινήθηκε  προς  τη  Γαλατία.  Οι  Βησιγότθοι  είχαν  κατανοήσει  ότι  παρά  τις  μεγάλες  νίκες  τους,  δεν  μπορούσαν  να  παραμείνουν  στην  Ιταλία  επειδή  θα  αντιμετώπιζαν  την  ισχυρή  αντεπίθεση  της  Δυτικής  Αυτοκρατορίας  και  πιθανότατα  και  της  Ανατολικής.  Στη  Γαλατία  και  στη  συνέχεια  στην  Ισπανία  οι  Βησιγότθοι  συνέχισαν  το  καταστροφικό  τους  έργο,  έως  ότου  ο  επόμενος  βασιλιάς  τους,  Ουαλ(λ)ίας,  σύνηψε  συνθήκη  ειρήνης  με  τον  πατρίκιο  Κωνστάντιο,  επιτετραμμένο  του  Ονωρίου  (416).  Ο  Ουαλίας  απελευθέρωσε  την  αδελφή  του  αυτοκράτορα  και  κατέστη  «φοιδεράτος»  πολέμαρχος  της  Αυτοκρατορίας.  Εν  τω  μεταξύ  δύο  βανδαλικές  φυλές,  οι  Σίλιγγες  και  οι  Άστιγγοι,  είχαν  εγκατασταθεί  στην  Ισπανία  μαζί  με  τους  Ιρανούς  Αλανούς,  όπου  διενεργούσαν  λεηλασίες  και  άλλες  θηριωδίες.  Ο  Ονώριος  κάλεσε  τον  Ουαλία  να  τους  επιτεθεί.  Ο  βησιγοτθικός  στρατός  δρώντας  με  εξαίρετη  σκληρότητα,  κατέκοψε  σχεδόν  όλους  τους  Σίλιγγες  και  πολλούς  Αλανούς  (417-418).  Οι  επιζώντες  τους  προσαρτήθηκαν  στους  Άστιγγους.  Αργότερα,  οι  Αστιγγοι  Βάνδαλοι  και  οι  Αλανοί  διέβησαν  τις  Ηράκλειες  Στήλες  και  εγκαταστάθηκαν  στη  Βόρεια  Αφρική,  κατακτώντας  εντέλει  την  Καρχηδόνα,  την  οποία  κατέστησαν  πρωτεύουσα  τους  (429). Ακολουθώντας  τις  αυτοκρατορικές  οδηγίες,  οι  Βησιγότθοι  εκκένωσαν  την  Ισπανία  και  εγκαταστάθηκαν  στη  νοτιοδυτική  Γαλατία,  όπου  ίδρυσαν  το  «Βασίλειο  της  Τολώσας»  (σύγχρονης  Τουλούζης).

ΓΟΤΘΟΙ: ΠΟΡΘΗΤΕΣ ΤΗΣ ΡΩΜΗΣ –ΜΕΡΟΣ Α΄

 

Στο  παρόν  άρθρο,  συνεχίζουμε  την  αναδίφηση  της  Ιστορίας  των  Γότθων.

Μετά  την  εθνογένεση  και  τις  πρώτες  μετακινήσεις  των  Γοτθικών  λαών,  οι  Ανατολικοί  Γοτθικοί  λαοί  (ανατολικά  του  Δνείστερου  και  έως  τον  ποταμό  Ντον)  άρχισαν  θαλάσσιες  επιδρομές  μέσω  του  Ευξείνου  Πόντου,  σπέρνοντας  τον  όλεθρο  στα  παράκτια  ρωμαϊκά  εδάφη  της  Μ.  Ασίας,  της  Θράκης  και  της  Ελλάδας.  Ταυτόχρονα,  οι  Δυτικοί  Γότθοι  (δυτικά  του  Δνείστερου)  διενεργούσαν  εξίσου  καταστρεπτικές  χερσαίες  επιδρομές  στη  Χερσόνησο  του  Αίμου.  Το  240,  ο  Ρωμαίος  αυτοκράτορας  Γορδιανός  αναγκάσθηκε  να  εξαγοράσει  την  ειρήνη  καταβάλλοντας  λύτρα  στους  Γότθους,  αλλά  με  πενιχρά  αποτελέσματα.  Το  251  ο  αυτοκράτορας  Δέκιος  προσπάθησε  να  τους  αποκρούσει  αλλά  ηττήθηκε  συντριπτικά  και  σκοτώθηκε.  Οι  Ρωμαίοι  πέτυχαν  την  πρώτη  νίκη  τους  επί  των  Δυτικών  Γότθων  όταν  ο  Κλαύδιος  Β΄,  ο  «Γοτθικός»,  τους  συνέτριψε  στη  Ναϊσσό  της  Δαρδανίας  (269)  και  στρατολόγησε  αρκετούς  από  αυτούς  για  τον  ρωμαϊκό  στρατό.  Η  ήττα  δεν  μείωσε  τη  γοτθική  πίεση  στη  Δακία.  Ο  αυτοκράτορας  Αυρηλιανός  αναγκάσθηκε  να  αποσύρει  τις  ρωμαϊκές  φρουρές  από  αυτή  την  επαρχία  (271),  επειδή  βρισκόταν  βορείως  του  Δούναβη  και  δεν  μπορούσε  να  προστατευθεί.