Ο «εξολοθρευτής» του Ροστώβ και άλλες ιστορίες

[απενεργοποιώ αναγκαστικά τα σχόλια, για να αποφύγω χαρακτηρισμούς από τους σχολιάζοντες].

(Source: Wikimedia commons)

.

Όπως έχω ξαναγράψει, μερικές φορές η επικαιρότητα δεν μας επιτρέπει να παραβλέπουμε κάποια θέματα μη σχολιάζοντας τα, ειδικά αν αυτά είναι «ενοχλητικά». Και όπως είχα καυτηριάσει τη δήλωση του υπουργού Παιδείας για τη Γενοκτονία των Ποντίων, νοιώθω την ανάγκη να κάνω το ίδιο και για τον πρόσφατο αρνητικό χαρακτηρισμό του πολύ σημαντικού Ελληνα επιχειρηματία Ιβάν Σαββίδη ως «Ρωσοπόντιου» από τον επίσης σημαντικό πολιτικό Ανδρέα Ανδριανόπουλο. Και για την επισήμανση του στο επίμαχο άρθρο του «ο Ρωσοπόντιος εξολοθρευτής» ότι ο Ιβάν Σαββίδης έκανε δηλώσεις στα ρωσικά αν κατάλαβα καλά, ή ίσως στην τοπική ρωσική διάλεκτο του Ροστώβ επί του Ντον; (δεν άκουσα τις συγκεκριμένες δηλώσεις και γενικά δεν έχω ακούσει ποτέ τον Σαββίδη να μιλά). Και λοιπόν; Από πότε η μητρική γλώσσα είναι αποκλειστικό κριτήριο εθνικότητας; (αν ο ποιητής ήθελε να πει αυτό). Ή είναι κάτι αρνητικό να μιλάει κάποιος με τη νοτιορωσική διάλεκτο του Ροστώβ, και όχι με την κεντρορωσική της Μόσχας ή με τη βαλτική ρωσική της Αγίας Πετρούπολης;
Όπως το συνηθίζω, περίμενα μερικές ημέρες για να ηρεμήσουν τα πνεύματα, προτού σχολιάσω το θέμα.
Εχω εκφράσει την εκτίμηση μου στον Ανδρέα Ανδριανόπουλο ως πολιτικό και επιστήμονα, όμως το εν λόγω άρθρο του με κάνει σκεπτικιστή ως προς αυτό. Αλλά θέλω να το βλέπω ως μια παροδική αρνητική παρένθεση στην όλη πορεία του.

Εξέγερση στη Νικόπολη, Αρμενική Γενοκτονία, Αμερική: ‘Ιμπραχίμ, ο γιος του Ηρακλή’ του Νίκου Πετρίδη

 

Ένα νέο σημαντικό ιστορικό μυθιστόρημα από τον φίλο Νίκο Πετρίδη.  Του εύχομαι κάθε επιτυχία:

 

Είναι ένα μυθιστόρημα. Κι όμως σε ταξιδεύει μέσα από αλήθειες. Προσπαθείς να φανταστείς τις εικόνες που περιγράφει, ψάχνεις στο διαδίκτυο, σε άλλες πηγές. Και όλα βγαίνουν αληθινά. Οι εκκλησίες, τα σπίτια, τα χωριά που διαβάζεις, είναι ακόμα εκεί. Στη Νικόπολη του Πόντου. Μόνο οι ρωμαίικες οικογένειες λείπουν. Το Σοκάκ-πασίν με τα εμπορικά, που οδηγεί στη συνοικία Κόκκαρη, είναι εκεί στην Κερασούντα. Το Γιουκσέκ-καλτερίμ είναι εκεί στο Γαλατά της Πόλης. Το «Ζυθοπωλείον η Καλλίπολις» ήταν εκεί, στην αρχή του Μεγάλου Δρόμου, στο Πέραν. Το υπερωκεάνιο «Αθήναι» έφυγε Τετάρτη πρωί, 25 Ιουνίου 1914 από τον Πειραιά και είχε όντως αυτούς τους επιβάτες. Την Παναγιώτα και τα δυο αγόρια της απ` το Μυστρά, τη Θοδωρίτσα με τα τέσσερα παιδιά της από τις Σαράντα Εκκλησιές, το δύο Εβραιόπουλα από τη Σμύρνη, τις Ελληνίδες ξαδέρφες από το Κάιρο, τη χήρα από την Πόλη, τις δύο Σιτσιλιάνες από το Παλέρμο. Στο Μανχάταν, στον αριθμό 5 του Μπάτερι Πλέις ήταν το καφενείο «Η Άνεσις». Το Bear Island στο Μέριλαντ, το βρίσκεις στο google earth.
Στη Γιούτα βρίσκεις τα βοσκοτόπια των Ελλήνων κτηνοτρόφων. Στο Reno της Νεβάδα την πινακίδα της κεντρικής λεωφόρου. Όλα είναι αληθινά. Οι ημερομηνίες των γεγονότων, οι ισοτιμίες των νομισμάτων, τα μεροκάματα, οι αποστάσεις, τα εισιτήρια, τα δρομολόγια. Όλα. Κι αυτό σε κάνει να ταξιδεύεις κι εσύ, μέσα στο μύθο και την αλήθεια.