Oι Νεότουρκοι και το Ολοκαύτωμα των μη μουσουλμανικών κοινοτήτων

Αναδημοσίευση από  kars1918.wordpress.com

Του Βλάση Αγτζίδη (**)

H  Γενοκτονία των Αρμενίων είναι η γνωστότερη σελίδα από το γενικευμένο και καλά οργανωμένο εγχείρημα του τουρκικού εθνικισμού να εξοντώσει τις μη μουσουλμανικές ομάδες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ώστε να δημιουργήσει τις συνθήκες διαμόρφωσης καθαρά τουρκικού έθνους-κράτους.

Οι χριστιανικές κοινότητες των Αρμενίων,  των Ελλήνων της Ανατολής και  των Ασσυροχαλδαίων-Αραμαίων, βίωσαν με τον πλέον δραματικό τρόπο την πολιτική ενός ακραίου εθνικιστικού και  μιλιταριστικού κινήματος. Το γνωστότερο επεισόδιο αυτής της ιστορικής διαδικασίας –όπως γράφτηκε στην αρχή- είναι η γενοκτονία των Αρμενίων.

Μέσα στα όρια της αυταρχικής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, οι Αρμένιοι ανέπτυξαν την εθνική τους ταυτότητα, συνδέθηκαν με τα προοδευτικά κινήματα του καιρού τους και διατύπωσαν πολιτικούς στόχους. Παράλληλα όμως, επηρεάστηκαν και συνδέθηκαν με διεθνή κέντρα που επιζητούσαν την καταστροφή της Αυτοκρατορίας. Ο σκληρός ανταγωνισμός των μεγάλων δυνάμεων (Βρετανία, Ρωσία, Γερμανία, Γαλλία) τα χρόνια 1894-1896, η κυριαρχία του τυραννικού σουλτάνου Αβδούλ Χαμίτ -τον οποίο ο Γλάδστον αποκάλεσε «Ο Μέγας Δολοφόνος» και η διατύπωση των πολιτικών αιτημάτων των Αρμενίων, οδήγησαν στην πρώτη μεγάλη σφαγή του αρμενικού λαού με 300.000 θύματα. Ο Αβδούλ Χαμίτ πίστευε ότι «ο καλύτερος τρόπος να τελειώνουμε με το Αρμενικό Ζήτημα είναι να τελειώνουμε με τους Αρμένιους».

Η Νίσιβις Εάλω: εικόνες από τη σύγχρονη Νουσαϋμπίν ή μήπως από τη Βυζαντινή Μικρά Ασία των 11ου-13ου μ.Χ. αιώνων;

Τεράστιες τουρκικές σημαίες στα ερείπια της κατεστραμμένης Νισίβεως, στρατιώτες και τεθωρακισμένα οχήματα. Το «έργο» των Τουρκομάνων σκηνιτών έχει ολοκληρωθεί…….

.

Π. Δεληγιάννης

.

            Τις τελευταίες ημέρες, άλλη μία πολύ σημαντική είδηση πέρασε σχεδόν απαρατήρητη από τα ελληνικά ΜΜΕ: η ουσιαστική πτώση των τελευταίων συνοικιών της κουρδικής πόλης Νουσαϋμπίν της νοτιοανατολικής Τουρκίας, στον έλεγχο του τουρκικού στρατού.

            Και παρότι οι γείτονες μάλλον προσπαθούν να πείσουν ότι ο στρατός και η αστυνομία τους αντιμετωπίζουν απλές «τρομοκρατικές ομάδες» σε μία συνήθη αναμέτρηση εναντίον λίγων φανατικών, για μία ακόμη φορά τα «ντοκουμέντα» δείχνουν ότι η  Τουρκία αντιμετωπίζει έναν πραγματικό πόλεμο ευρείας κλίμακας εντός των συνόρων της, ενδεχομένως τη μεγαλύτερη μεταπολεμική απειλή για την υπόσταση της. Εξ’ ου και οι κλιμακούμενες και μάλλον αδέξιες προκλητικές ενέργειες των τελευταίων μηνών σε βάρος της χώρας μας, τις οποίες πιέσεις οι Τούρκοι φρόντισαν φυσικά να «μετεμφυτεύσουν» και στους άλλους γείτονες στα βορειοδυτικά μας. Η διπλή πίεση/υπερκέραση (στα ανατολικά και στα βορειοδυτικά μας) είναι πάντα αποτελεσματικότερη από την απλή. Και γιατί συμβαίνουν αυτά; Λόγω του γνωστού χιλιοειπωμένου αξιώματος: «Όταν η Τουρκία αντιμετωπίζει εσωτερικό πρόβλημα, φροντίζει να το ‘εξάγει’ για να το εκτονώσει».

Μία συμβολή στο έντυπο περιοδικό «Αρμενικά»

Καλή χρονιά σε όλους, πάνω από όλα με υγεία και ευτυχία. Στο τρέχον τεύχος του έντυπου περιοδικού «Αρμενικά» της Αρμενικής Κοινότητας της Ελλάδας φιλοξενείται μία επιτομή της μελέτης μου Καππαδόκες, Αρμένιοι και Ελληνες στη Βυζαντινή Ανατολική Μικρά Ασία: μία εθνογλωσσική προσέγγιση, ειδικά τα σημεία τα οποία αφορούν τους Αρμενίους. Οφείλω να ευχαριστήσω θερμα  τον Μίκυ Μοβσεσιάν και τη συντακτική ομάδα του «Αρμενικά» για αυτήν την επιλογή τους.

Εξέγερση στη Νικόπολη, Αρμενική Γενοκτονία, Αμερική: ‘Ιμπραχίμ, ο γιος του Ηρακλή’ του Νίκου Πετρίδη

 

Ένα νέο σημαντικό ιστορικό μυθιστόρημα από τον φίλο Νίκο Πετρίδη.  Του εύχομαι κάθε επιτυχία:

 

Είναι ένα μυθιστόρημα. Κι όμως σε ταξιδεύει μέσα από αλήθειες. Προσπαθείς να φανταστείς τις εικόνες που περιγράφει, ψάχνεις στο διαδίκτυο, σε άλλες πηγές. Και όλα βγαίνουν αληθινά. Οι εκκλησίες, τα σπίτια, τα χωριά που διαβάζεις, είναι ακόμα εκεί. Στη Νικόπολη του Πόντου. Μόνο οι ρωμαίικες οικογένειες λείπουν. Το Σοκάκ-πασίν με τα εμπορικά, που οδηγεί στη συνοικία Κόκκαρη, είναι εκεί στην Κερασούντα. Το Γιουκσέκ-καλτερίμ είναι εκεί στο Γαλατά της Πόλης. Το «Ζυθοπωλείον η Καλλίπολις» ήταν εκεί, στην αρχή του Μεγάλου Δρόμου, στο Πέραν. Το υπερωκεάνιο «Αθήναι» έφυγε Τετάρτη πρωί, 25 Ιουνίου 1914 από τον Πειραιά και είχε όντως αυτούς τους επιβάτες. Την Παναγιώτα και τα δυο αγόρια της απ` το Μυστρά, τη Θοδωρίτσα με τα τέσσερα παιδιά της από τις Σαράντα Εκκλησιές, το δύο Εβραιόπουλα από τη Σμύρνη, τις Ελληνίδες ξαδέρφες από το Κάιρο, τη χήρα από την Πόλη, τις δύο Σιτσιλιάνες από το Παλέρμο. Στο Μανχάταν, στον αριθμό 5 του Μπάτερι Πλέις ήταν το καφενείο «Η Άνεσις». Το Bear Island στο Μέριλαντ, το βρίσκεις στο google earth.
Στη Γιούτα βρίσκεις τα βοσκοτόπια των Ελλήνων κτηνοτρόφων. Στο Reno της Νεβάδα την πινακίδα της κεντρικής λεωφόρου. Όλα είναι αληθινά. Οι ημερομηνίες των γεγονότων, οι ισοτιμίες των νομισμάτων, τα μεροκάματα, οι αποστάσεις, τα εισιτήρια, τα δρομολόγια. Όλα. Κι αυτό σε κάνει να ταξιδεύεις κι εσύ, μέσα στο μύθο και την αλήθεια.