ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΠΟΝΤΙΑΚΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ (ΜΕΡΟΣ Β΄)

.
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΠΌ ΤΟ Α΄ ΜΕΡΟΣ
.

Ούτε ο αριθμός των Ποντίων οι οποίοι διασώθηκαν στο ρωσικό έδαφος ήταν μεγάλος, όπως θεωρείται ενίοτε: ήταν κυρίως εκείνοι που ακολούθησαν τον ρωσικό στρατό κατά την υποχώρησή του από την τουρκική επικράτεια μεταξύ 1916-18, οι οποίοι προέρχονταν κυρίως από την επαρχία Καρς η οποία είχε κυρίως αρμενικό πληθυσμό και πολύ λιγότερο ελληνικό. Οσοι Πόντιοι διασώθηκαν μετά το 1918 στο σοβιετικό πλέον έδαφος, δεν κατέληξαν στην ΕΣΣΔ αλλά μεταφέρθηκαν στην Ελλάδα.

Η δε Ρωσική Αυτοκρατορία είχε μετατραπεί από το 1917 σε ΕΣΣΔ και ακόμη και αν κάποιοι Ρώσοι ήθελαν να βοηθήσουν τους ομοθρήσκους τους του Πόντου, η νέα πολιτική κατάσταση στη χώρα τους δεν τους το επέτρεπε. Δεν θα αναλύσω εδώ τον ρόλο της ηγεσίας της Σοβιετικής Ενωσης και αν συνέπλεε με τους Τούρκους λόγω κοινών συμφερόντων άμυνας έναντι των Δυτικών δυνάμεων, επειδή είναι ένα θέμα που χρειάζεται ένα μακροσκελές άρθρο για να αναλυθεί. Θα υπενθυμίσω όμως ότι η Ρωσία/ΕΣΣΔ μόλις είχε βγει από έναν καταστρεπτικό για εκείνη Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο με απώλεια αχανών εκτάσεων στα δυτικά της σύνορα, μία Οκτωβριανή Επανάσταση, έναν φονικό Εμφύλιο πόλεμο και μία επέμβαση ξένων δυνάμεων σε όλα σχεδόν τα σύνορα της με έναν συνολικό απολογισμό όλων αυτών άνω των 10.0000.000 νεκρών, οπότε το τελευταίο που θα σκεπτόταν η ηγεσία της ήταν η τύχη των Ποντίων και των Αρμενίων.
Τέλος, προκειμένου ο αναγνώστης να έχει μία συνολική εικόνα ως προς το μέγεθος της πληθυσμιακής καταστροφής του ελληνικού μικρασιατικού πληθυσμού (του οποίου οι Πόντιοι αποτελούν τμήμα) ήδη από το 1071 μΧ, παραπέμπω στο άρθρο μου Η ΕΘΝΟΛΟΓΙΚΗ ΥΠΟΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ ΚΑΙ Η ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΣΥΜΒΟΛΗ
Συμπερασματικά, αν η εξόντωση τουλάχιστον 600.000 Ελλήνων (ή πιθανώς 700.000 μαζί με τους εκτουρκισθέντες), ή έστω αν περιορισθούμε μόνο στους Ποντίους 353.000 (ή πιθανώς 450.000 μαζί με τους εκτουρκισθέντες), δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί γενοκτονία «με την επιστημονική έννοια του όρου», τότε πως πρέπει να χαρακτηρισθεί; Απλή «εθνοκάθαρση» ή όπως αλλιώς τη χαρακτήρισε ο υπουργός παιδείας; Και εξάλλου αν αυτή η φοβερή εξόντωση δεν είναι γενοκτονία «με την επιστημονική έννοια του όρου» τότε για ποιο λόγο υπάρχει στο επιστημονικό Λεξικό Dictionary of Genocide της έγκυρης Greenwood Press; (το οποίο από όσο γνωρίζω είναι το εγκυρότερο έργο παγκοσμίως όσον αφορά τις γενοκτονίες πληθυσμών μαζί με τη γερμανική έκδοση [στα αγγλικά] Statistics of Democide: Genocide and Mass Murder Since 1900 του Γερμανού Rudolph Rummel το οποίο επίσης υπολογίζει τους νεκρούς Ποντίους στα ίδια επίπεδα). Εξάλλου όπως έχει αναλυθεί εδώ και αρκετές ημέρες, ο όρος «εθνοκάθαρση» δεν έχει νομικό χαρακτήρα όντας ένας όρος που περιγράφει διάφορες βιαιότητες σε βάρος ενός πληθυσμού (κυρίως αμάχου) οι οποίες δεν περιλαμβάνουν απαραίτητα τις σφαγές (εθνοκάθαρση μπορεί να σημαίνει και τη βίαιη εκδίωξη ενός πληθυσμού αλλά όχι απαραίτητα αιματηρή). Αντίθετα ο όρος «γενοκτονία» είναι νομικός, έχει οριστεί από διεθνείς συνθήκες διαμέσου του ΟΗΕ και έχει χρησιμοποιηθεί επίσημα από διεθνή δικαστήρια και οργανισμούς.
.
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ: ΑΝ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ ΕΙΧΕ ΕΠΙΒΙΩΣΕΙ ΤΟ 1922 …..

Το πόσο αρνητική ήταν για τον Ελληνισμό η Ποντιακή Γενοκτονία έχει αναλυθεί πολλές φορές και από πολλές απόψεις. Θα κάνω απλά μία επισήμανση και από τη γεωπολιτική και κυρίως δημογραφική άποψη. Είναι γνωστό ότι το απώτερο σχέδιο των Ποντίων ήταν η δημιουργία ενός ανεξάρτητου Ελληνικού κράτους στην περιοχή τους. Για την ακρίβεια, η Αυτόνομη Δημοκρατία του Πόντου ήταν μία πραγματικότητα το 1917-1922. Το γνωστό πρόβλημα του αν ο Πόντος έπρεπε να συνιστά ομοσπονδία με τη Δημοκρατία της Αρμενίας ήταν ένα άλλο πρόβλημα της εποχής, με το οποίο άλλοι συμφωνούσαν και άλλοι διαφωνούσαν (είμαι από εκείνους που θα συμφωνούσαν με μία τέτοια προοπτική ….αν είχα γεννηθεί περί το 1890). Πιστεύω ότι σε περίπτωση που ο Πόντος και η Αρμενία επιβίωναν ως κράτη μετά το 1922 ενωμένα σε μία Ελληνοαρμενική ομοσπονδία, αυτό θα γινόταν ειδικά για να αντιμετωπιστεί η τουρκική πίεση. Όταν αυτή θα χαλάρωνε, κυρίως μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο όταν τα σύνορα είχαν πλέον σταθεροποιηθεί, ο Πόντος και η Αρμενία θα ακολουθούσαν ανεξάρτητη πορεία, όπως συνέβη πχ με την Τσεχία και τη Σλοβακία πριν από μία εικοσαετία περίπου ή πρόσφατα με τη Σερβία και το Μαυροβούνιο.
Το σημαντικό θα ήταν η παρουσία ενός ακόμη Ελληνικού Κράτους στα βορειοανατολικά της Τουρκίας, το οποίο σε συνδυασμό με την ύπαρξη της Ελληνικής Δημοκρατίας της Κύπρου στα νοτιοανατολικά της και με την ύπαρξη μιας εκτεταμένης ισχυρής Αρμενίας στα νώτα της, θα είχε φέρει τη μειωμένη εδαφικά και πληθυσμιακά Τουρκία σε δύσκολη θέση. Μόνο η προβλεπόμενη Αρμενία του 1920 (Συνθήκη Σεβρών) είχε έκταση χωρίς τον Πόντο η οποία αντιστοιχεί σήμερα σε έναν πληθυσμό (των αντίστοιχων τουρκικών επαρχιών) επτά εκατομμυρίων μαζί με τη σύγχρονη Αρμενική Δημοκρατία (την πρώην Σοβιετική). Οι Νεότουρκοι διείδαν αυτήν τη απειλητική κατάσταση για τη νέα Τουρκία την οποία ονειρεύονταν, και προέβησαν στο έγκλημα τους σε βάρος των Αρμενίων, Ελλήνων και Ασσυρίων.
Οι σημερινές τουρκικές επαρχίες οι οποίες θα αποτελούσαν τη Δημοκρατία του Πόντου, δηλαδή οι επαρχίες Ορντού (Κοτυώρων), Γκιρεσούν, Γιουμούσχανέ, Σινώπης, Σαμψούντος (Αμισού), Αμάσειας, Τοκάτ (Ευδοκιάδος), Τραπεζούντος και Ριζούντος έχουν περίπου 4.650.000 κατοίκους. Η υποθετική Δημοκρατία του Πόντου με πρωτεύουσα την Τραπεζούντα θα μπορούσε να έχει σήμερα αυτόν τον πληθυσμό ή έστω λίγο μικρότερο (περί τα 4.000.000), λαμβάνοντας υπόψη τα ακόλουθα στοιχεία.
Οι Πόντιοι της σύγχρονης Ελληνικής Δημοκρατίας αριθμούν σχεδόν 1.000.000 (με πολύ πυκνή παρουσία στις Μακεδονία, Θράκη και Αθήνα-Αττική) ενώ υπάρχουν ακόμη εκατοντάδες χιλιάδες ποντιακής καταγωγής Ελληνες στον υπόλοιπο κόσμο, μαζί με εκείνους που έχουν αφομοιωθεί λησμονώντας την καταγωγή τους, πχ Ρώσους ή Αμερικανούς πολίτες: υπόψη ότι οι διάφορες εγκυκλοπαίδειες υπολογίζουν μόνο τον αριθμό όσων σήμερα διατηρούν την παράδοση της καταγωγής τους από πατρίδες διαφορετικές από τη χώρα στην οποία ζουν σήμερα, οι οποίοι σχεδόν πάντα είναι αρκετά λιγότεροι από τον πραγματικό αριθμό. Μία δική μου εκτίμηση για τον αριθμό των Ποντίων Ελλήνων εκτός του Ελλαδικού κράτους είναι πάνω ή πολύ πάνω από 500.000, με μεγάλη παρουσία στις Ρωσία, ΗΠΑ, Καζακστάν, Ουκρανία, Καναδά, Αυστραλία, Γερμανία, Κύπρο κ.α. – μόνο στις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ κατοικούν σήμερα πάνω από 200.000 πολίτες ποντιακής καταγωγής (ένας πληθυσμός αρκετά πιο μειωμένος συγκριτικά με εκείνον του 1990 επειδή πολλοί έχουν ήδη επαναπατριστεί).
Υπάρχουν επίσης πολλοί «Τούρκοι» μουσουλμάνοι ελληνοποντιακής καταγωγής (αγνώστου αριθμού) οι οποίοι και σήμερα συνεχίζουν να ζουν στον Πόντο και η ύπαρξη τους αναδεικνύεται ακόμη και από μερικά τουρκικά ΜΜΕ, τουλάχιστον όσο αυτά μπορούσαν να κάνουν τέτοιες αναφορές (όχι πλέον στις ημέρες μας). Οι περισσότεροι έχουν μάλλον λησμονήσει την καταγωγή τους αλλά αν η πορεία των πραγμάτων ήταν διαφορετική το 1919-22, σήμερα θα παρέμεναν Ελληνες.
Και φυσικά πρέπει να προσθέσουμε στον συνολικό πληθυσμό των Ποντίων που θα κατοικούσαν σήμερα στην υποθετική Δημοκρατία του Πόντου, τους 353.000 σφαγιασθέντες Ποντίους του 1915-22 οι οποίοι σήμερα με τη φυσική αύξηση θα έδιναν τουλάχιστον τον διπλάσιο αυτού του αριθμού πληθυσμό, μάλλον και περισσότερο.

Στον πληθυσμό του ανεξάρτητου Πόντου θα προστίθεντο και οι Ελληνες της Καππαδοκίας και Κιλικίας οι οποίοι θα εγκαθίσταντο εκεί αφού οι πατρίδες τους δεν μπορούσαν να γίνουν ποτέ ανεξάρτητες καθώς ήταν ολιγάριθμοι και ανάμεσα σε πυκνούς τουρκικούς και κουρδικούς πληθυσμούς. Ο αριθμός τους το 1919 εκτιμάτο σε 70.000 αλλά είχαν ήδη υποστεί μεγάλες απώλειες.

Τέλος, εκτός από τους Ελληνες που ήταν ο βασικός πληθυσμός, ο Πόντος είχε ανέκαθεν μεγάλες μειονότητες Αρμενίων, Λαζών χριστιανών και Εβραίων, οι οποίοι θα συμπλήρωναν και σήμερα τον υποθετικό πληθυσμό του συνιστώντας υψηλό ποσοστό του (μάλλον περί το 1/4).

Πόντιος μάχιμος (αντάρτης), 1915-1922

.
Είναι προφανές ότι αν οι Πόντιοι (και οι προαναφερόμενες χριστιανικές και ιουδαϊκές μειονότητες) δεν εκδιώκονταν από την πατρίδα τους, δεν εξοντώνονταν και δεν εκτουρκίζονταν, θα μπορούσαν να «γεμίσουν» πληθυσμιακά τις προαναφερόμενες τουρκικές επαρχίες ίσως συμβιώνοντας με όσους μουσουλμάνους συμπολίτες τους επέλεγαν να παραμείνουν, αν αυτό τους επιτρεπόταν από τις διεθνείς συνθήκες (και δεν εννοώ τους Τούρκους, Κούρδους, Ατζαρους, Κιρκάσσιους και Τάταρους εποίκους οι οποίοι εγκαταστάθηκαν στον Πόντο μετά το 1922 προκειμένου να εποικήσουν τις περιοχές που εκκένωσαν οι επιζώντες Πόντιοι). Εξάλλου η δημογραφική ανάπτυξη ενός λαού εξαρτάται από τον χώρο που διαθέτει για να αναπτυχθεί.
Μπορούμε λοιπόν να φανταστούμε την πίεση που θα ασκείτο στην Τουρκία από ένα ακόμη ελληνικό κράτος περίπου τεσσάρων εκατομμυρίων κατοίκων στα βορειοανατολικά της (εκτεινόμενο από τη Σινώπη έως την Αθήνα του Πόντου) και από μία Αρμενία επτά εκατομμυρίων κατοίκων στα ανατολικά της.
Αυτή η εκτεταμένη επισήμανση/παράρτημα δεν αφορά βέβαια την Ιστορία η οποία δεν γράφεται με υποθέσεις, αλλά τη Γεωπολιτική η οποία λειτουργεί με υποθέσεις.
.
Περικλής Δεληγιάννης
.